Hope Center&Lazar's orphanage

Iedereen die mij een beetje kent, weet wel dat ik graag uitslaap tot een uur of tien, elf. Vorig jaar, in mijn eindexamenjaar, was dat door mijn rooster meestal geen probleem, maar hier is het wel anders. Vanochtend kwam ik tot de ontdekking dat ik heel gelukkig was omdat mijn wekker pas om kwart over acht ging! De rest van de week, inclusief op mijn vrije dag gisteren, ben ik om zeven uur opgestaan. (En daar mag ik eigenlijk ook niet over klagen, de mensen die in de diningroom werken, beginnen om kwart voor zes.)
Gisteren ben ik naar het Hope Center geweest. Het Hope Center is de plek waar patiënten na hun operatie aan boord van het schip heen kunnen gaan om te herstellen. Veel patiënten komen van ver weg en kunnen niet weer even naar het schip terugkomen voor controle of het verwisselen van verband... Maar ze kunnen ook niet aan boord blijven, want de ruimte aan boord is maar beperkt. Daarom is er een Hope Center in de stad, waar Mercyshippers en dayworkers voor de patiënten en vervoer van en naar het schip zorgen. Mercy Ships heeft een klein stuk van het ziekenhuis op het schiereiland toegewezen gekregen om het Hope Center in te richten. Het gebouw was in heel slechte staat, maar het Advance team, dat al voordat het schip in Conakry arriveerde in de stad was, heeft echt wonderen verricht. Het Hope Center ziet er nu heel mooi uit en je kunt heel duidelijk het verschil zien tussen het Hope Center en de rest van het ziekenhuis...
Toen we (ik en vier andere crew members) gisteren wilden vertrekken regende het, maar we hadden het geluk dat er net een landrover naar het Hope Center vertrok, zodat we mee konden rijden. Na zo'n tien minuten kwamen we aan, en kregen meteen een rondleiding. Het was een korte rondleiding, want het Hope Center bestaat maar uit drie slaapzalen waar tien bedden in staan, een ruimte voor de dayworkers, een kantoortje en wat toiletten. Kunnen er maar dertig mensen terecht in het Hope Center dan? Nee hoor, er kunnen best zestig mensen in! Net als in het Hospital op het schip liggen er matrassen onder de bedden, zodat er ook mensen onder het bed kunnen slapen. Als er heel veel patiënten zijn, slapen er patiënten in het bed en onder het bed, maar meestal is het de caregiver die onder het bed slaapt. (Elke patiënt mag één caregiver meenemen, vaak een ouder of een ander familielid) Na de rondleiding hebben we de keuken nog bekeken, waar nog druk aan getimmerd werd. In die keuken wordt straks Afrikaans voedsel klaargemaakt voor alle patiënten. Daarna zijn we nog even flink aan het werk gezet: eerst moesten er twintig matrassen schoongemaakt worden, daarna twintig kussens. En toen moesten er natuurlijk ook nog bedden opgemaakt worden! Gelukkig hoefden we er geen twintig te doen, de tien matrassen onder de bedden hoefden we alleen maar neer te leggen, niet op te maken.
Na het werk zijn we naar het schip teruggelopen en waren nog op tijd voor de lunch.

Vandaag heb ik, zoals eerder in dit blog al genoemd, heerlijk uitgeslapen tot kwart over acht. Een uur later zat ik al achter in een landrover, op weg naar Lazar's orphagane. Er is niks leukers dan je ochtend beginnen met een ritje over hobbelige wegen dwars door Conakry :) En er zijn leuke rotondes! Ik heb er eentje gezien met een heel groot stenen kunstwerk wat volgens mij een boom voorstelde waar twee geiten opstonden, en eentje met een grote stenen olifant met een voetbal. Ook heb ik de kleinste rotonde van Conakry gezien, namelijk twee op elkaar gestapelde autobanden midden op een kruispunt.
Na een iets meer dan een uur rijden kwamen we aan bij het weeshuis. In het weeshuis wonen 27 kinderen en de oudste is zeven jaar. Het waren dus allemaal nogal kleine kindertjes. We hebben een hele tijd gewoon met ze gespeeld of de echte kleintjes op schoot gehouden. We hadden bellenblaas en kleurplaten bij ons, dat was allebei een groot succes! De meeste kinderen kwamen meteen op ons afgerend toen we binnenkwamen en wilden meteen wel spelen, maar een paar van de kleinere kinderen waren bang voor ons. Twee peutertjes waren echt doodsbenauwd, omdat ze niet gewend waren aan blanken... Ze wilden dan ook wel bij de Afrikaanse crew members op de arm, maar de rest van ons mocht niet in de buurt komen!
Het gebouw verkeerde nog wel in redelijke staat en de verzorgers gaven echt om de kinderen, dat was goed te merken. Toen Lazar, de eigenaar van het weeshuis, het lokaal binnenkwam waar we met de kinderen aan het tekenen waren, begonnen een heleboel kinderen "papa, papa" te roepen en ze lieten hem hun tekening zien.
Helaas moesten we tegen het middaguur alweer afscheid nemen omdat we weer terug moesten naar het schip.
Gelukkig gaat er vanaf nu elke zaterdag een team naar het weeshuis, dus ik kan er nog heel vaak heen!