Pompoensaus, lollies en meer

De afgelopen week was een lekker drukke week. Ik zou waarschijnlijk een heel boek vol kunnen schrijven over de kinderen in het tehuis, of over mijn taxi avonturen. Maar omdat ik daar geen tijd voor heb, zal ik het kort houden.
Laat ik maar beginnen bij de kinderen. Ik heb in de afgelopen week elke middag met Daniel en Moïse gewerkt, en gelukkig vinden ze het leuk. Ze zijn blij als ik er ben, en ik word er hartstikke blij van om hun gezichtjes te zien oplichten als ze me zien!
Er zijn zoveel dingen hier die me blij maken, bijvoorbeeld als kleine Charles z'n armpjes om me heen slaat en zich aan me vastklemt, of als een van de kinderen op me af komt rennen en mama roept (of papa, dat komt voor). Aan de andere kant maken die dingen me ook verdrietig. Ik zou willen dat alle kinderen een papa en een mama hadden, zodat ze het verschil zouden weten, en mij niet nodig zouden hebben.

Gelukkig zijn er ook dingen die me blij maken die gewoon alleen maar leuk zijn. Zo ben ik vanochtend weer naar de kerk van Martha geweest, en ze had me uitgenodigd om na de dienst bij haar thuis te komen. Het was heel gezellig, en ik heb mogen genieten van de lekkerste rijst met pompoensaus die er bestaat! Ik ben zo blij dat ik terug ben in Conakry, en ik voel me zo bevoorrecht! Ik kan vrienden ontmoeten waarvan ik dacht dat ik ze waarschijnlijk nooit meer zou zien, en ik kan mijn pedagogische kennis toepassen op een plek waar ze er echt wat aan hebben.

Vrijdag ben ik 's ochtends al naar het tehuis gegaan in plaats van 's middags, om kleren te sorteren die gedoneerd waren. De kinderen keken allemaal toe en waren natuurlijk zeer geïnteresseerd. Na het sorteren hebben we een kleine verkleedpartij gehouden, waarbij elk kind nieuwe kleren aankreeg. Dat was een feest natuurlijk. De lollies die de kinderen kregen als ochtendsnack verhoogden de feestvreugde, maar vooral de plakkerigheid! Op een zeker moment betrapte ik een van de kinderen terwijl hij met een tevreden gezicht z'n lolly in mijn camerahoesje stopte. Bedankt Charles!
De kapper kwam langs terwijl wij aan het sorteren waren, en hij heeft alle jongetjes kaal geschoren. Dat werd helaas niet door iedereen gewaardeerd, maar de kapper is natuurlijk ook hartstikke eng als je nog geen twee bent...

Dat was het wel weer voor deze keer, m'n volgende blog gaat waarschijnlijk over hoe ik langzaam in een Canadese verander, maar aangezien dit een langzaam proces is, kan ik er nu nog niet veel over zeggen.