Sierra Leone
Blijf op de hoogte en volg Iris
20 April 2013 | Sierra Leone, Freetown
Dag 1: Vertrek naar Freetown, Sierra Leone
Maandagochtend, 20 voor 6: m'n wekker ging. Na een shipshower pakte ik m'n laatste spulletjes en ging ik naar de diningroom om te ontbijten. Waarom was ik zo vroeg op, en nog wel op m'n vrije dag? Nou, ik ging voor een weekje naar Sierra Leone, samen met m'n kamergenote Victoria. We hadden eigenlijk niet zoveel geregeld: we hadden nog niet echt vervoer, hadden nog geen visa en hadden ook eigenlijk geen idee waar we de eerste twee dagen zouden gaan doen. (Sorry ouders, ik weet niet of ik dat van tevoren wel had verteld, dat we nog zo weinig wisten...) We hadden ook pas twee weken van tevoren bedacht dat we naar Sierra Leone wilden, dus we hadden ook niet zo veel tijd om alles te regelen. Maarja, dat is Mercy Ships, we plannen niet, we doen gewoon wat ;)
Om 7 uur, toen de zon net op was, verlieten we de veilige omgeving van het schip, om een week lang naar een vreemd land te gaan... We werden vlak buiten de haven opgepikt door een taxichauffeur die Victoria al kende (dat hadden we dus wel geregeld) en die taxichauffeur bracht ons naar Madina, vanwaar dagelijks taxi's naar Freetown vertrekken. Sacko, de chauffeur, hielp ons om een plekje te krijgen in een van de taxi's. Het kostte maar 115.000 GNF, dat is omgerekend nog geen €12,- Nadat alle plekjes in de taxi bezet waren, vertrokken we. De taxi was een klein beetje groter dan een normale auto en er was een extra bank achterin gemaakt. Op die bank zaten drie volwassenen en een baby. Op de middelste bank zaten Victoria en ik met nog twee andere mensen. In totaal zaten er negen volwassenen en een baby in de auto, en dat acht uur lang... Ik kon alleen m'n tenen, linkerarm en m'n hoofd bewegen voor het grootste gedeelte van de reis. Het was warm, maar er kwam gelukkig een lekker briesje door de open ramen :)
De grens overgaan was een heel gedoe want we hadden geen Guinees visum in ons paspoort omdat onze Mercyships badge als visum geldt. Dat vonden ze niet zo leuk bij de paspoortcontrole en toen wilden ze natuurlijk geld... Maar dat hebben we niet gegeven. We waren allebei de hele tijd aan het bidden dat alles goed mocht gaan, en toen werden we plotseling toch doorgelaten! Dat was Guinese grens, toen moesten we de Sierra Leoonse grens natuurlijk nog over. Terwijl we daar heenliepen, kwamen we opeens een dayworker van het schip tegen! We hadden geen idee wat ze daar deed, maar het was leuk om even een bekend gezicht te zien! Bij de Sierra Leoonse grens moesten we naar minstens vier verschillende kantoortjes (in eentje liepen de kippen gewoon onder het bureau door), waar we steeds weer ons paspoort moesten laten zien en onze gegevens opgeschreven werden. Voordat we vertrokken was mij door verschillende Sierra Leoniërs op het schip verteld dat de mensen uit Sierra Leone de aardigste mensen ter wereld zijn en dat bleek bij de grens meteen wel; iedereen kletste gezellig met ons en hielp ons, aangezien we geen idee hadden waar we heen moesten en wat we moesten doen. In een van de kantoortjes waar ik zei dat ik Nederlands was, keek de persoon achter het bureau me heel blij aan en zei: The Netherlands? Do you know van Persie? En toen mochten we verder :) (Ik geloof trouwens niet dat mensen uit Sierra Leone aardiger zijn dan mensen uit Guinee, maar Sierra Leoniërs spreken Engels, dus die kan ik verstaan)
Uiteindelijk belandden we in het laatste kantoortje, waar we uit moesten leggen dat we nog geen visum hadden omdat ze bij de ambassade van Sierra Leone in Conakry geen stickers meer hadden... We hadden bij de ambassade wel een kaartje gekregen waar opstond dat we er geweest waren maar een echt visum hadden we dus niet. Nadat we een hele tijd gewacht hadden, moesten we uiteindelijk betalen en kregen we een stempel in ons paspoort.
Toen we de grens eindelijk over waren, was het nog wel een paar uur rijden voordat we in Freetown waren, en daar moesten we het huis nog zoeken waar we zouden overnachten. We hadden geen adres, we wisten alleen ongeveer waar we heen moesten en we hadden het telefoonnummer van Amanda, de vrouw in wiens huis we zouden verblijven. Onze chauffeur zette ons af en daarna belden we Amanda, die ons op kwam halen. Voordat ik nu verder vertel over wat we gedaan hebben, moet ik eerst even uitleggen wie Amanda is en waarom we bij haar logeerden. Amanda werkt voor Project Peanutbutter, een Amerikaans project dat ondervoede kinderen in verschillende Afrikaanse landen een soort van pindakaas geeft. (http://www.projectpeanutbutter.org/PPB/Project_Peanut_Butter.html) In de pindakaas zitten heel veel gezonde voedingsstoffen, die de kinderen helpen om te herstellen van de ondervoeding. Victoria is in januari al een week in Sierra Leone geweest en heeft toen het team van Project Peanutbutter in Freetown ontmoet. We hadden nu met Amanda geregeld dat we twee dagen bij het project zouden helpen. (Maar wat we dan precies zouden gaan doen wisten we nog niet)
Dag 2: Port Loco
Dinsdagochtend half zes, een haan kraaide ergens, een paar honden blaften en mijn wekker ging. De zon was nog niet eens op, maar Victoria en ik stonden al naast ons bed. In het donker zochten we onze weg naar de keuken, waar we een ontbijtje samenstelden van melkpoeder, water, havermout en banaan. Na het ontbijt stapten we met Amanda in een landrover en reden naar de pindakaasfabriek. We haalden dozen met zakjes pindakaas en wat ander spul op en daarna begon de drie uur durende rit naar een kleine kliniek in Port Loco. Bij die kliniek waren al minstens 40 kinderen van 6 maanden tot 5 jaar met hun moeders aan het wachten. We pakten onze spullen uit en toen begon het werk! Victoria hielp met het wegen en opmeten van de kinderen en ik mocht de omvang van hun bovenarmpjes opmeten. De kinderen krijgen allemaal drie maanden lang de pindakaas en komen elke twee weken naar de kliniek om opgemeten te worden. De resultaten worden opgeschreven zodat we kunnen zien of de pindakaas helpt. Sommige kinderen waren echt zwaar ondervoed terwijl andere kinderen er minder ernstig aan toe waren. Sommige kinderen waren ziek en de meesten begonnen te huilen omdat ze bang voor ons waren... Het was best wel zielig soms!
Nadat we iedereen gehad hadden, hielp ik Amanda met de nieuwe gevalletjes (die moesten allemaal een papier krijgen met hun gegevens erop) terwijl Victoria hielp met het distribueren van zakjes pindakaas.
Aan het eind van de middag waren we weer terug in Freetown. We hebben een uurtje door de stad gezworven, maar niet te ver bij de fabriek vandaan want we waren wel een beetje bang om te verdwalen! Toen we weer terugkwamen kregen we een rondleiding gekregen door de fabriek en daarna zijn we nog even naar het strand geweest met Amanda en twee andere medewerkers van het project. We hebben naar de zonsondergang gekeken terwijl we door het water liepen... Ik ben sowieso heel gelukkig hier, maar op dat moment voelde ik me toch wel extra gelukkig en gezegend!
Na de strandwandeling genoten we van een heerlijke Afrikaanse maaltijd. De elektriciteit viel na het eten uit en omdat de zon al onder was, was het toen dus pikkedonker! We zijn maar gaan slapen...
Dag 3: Sumbuya
Op woensdagochtend vertrokken we rond zeven uur naar een kliniek in Sumbuya. Het was niet zo ver rijden als Port Loco, dus konden we iets later weg. De kliniek in Sumbuya was heel erg klein, dus we zaten gewoon buiten, onder een paar mangobomen. De moeders en kinderen zaten op houten bankjes op hun beurt te wachten, terwijl er mango's boven hun hoofd bengelden :)
Victoria en ik hadden onze taken omgeruild, dus deze keer mocht ik het meten en wegen doen terwijl Victoria de MUAC opmat. Er waren niet zoveel kinderen als de dag ervoor, dus toen we klaar waren, ben ik met Amanda en Bami (de chauffeur) naar een paar dorpjes in de omgeving geweest om nieuwe gevalletjes te zoeken. We reden steeds naar een dorpje, stapten uit de auto en gingen op zoek naar de kleine kindertjes. (Where die smallsmall pekin?) We bekeken elke baby en peuter, gelukkig konden we bij de meesten meteen al zien dat ze niet ondervoed waren. Als we er niet zeker van waren, maten we hun linkerbovenarm op. De meeste kindertjes begonnen te huilen als we met het meten begonnen en een klein meisje begon zelfs zo te spartelen dat er twee volwassenen nodig waren om haar vast te houden terwijl ik haar armpje opmat! Het meten was gelukkig niet voor niets, want ze was ondervoed. We hebben uiteindelijk zes ondervoede kindjes gevonden, waarvan een zelfs zwaar ondervoed was! Eenmaal terug bij de kliniek hebben we de zes peuters gewogen en gemeten en een voorraadje pindakaas gegeven. Daarna kregen hun moeders nog informatie over het verzorgen en voeden van hun kind. Victoria en ik kregen nog een rondleiding door het kliniekje (een kamertje voor de volwassenen, een kamertje voor de kinderen, een observatiekamer, een verloskamer (met een moeder met een pasgeboren baby'tje, nog maar een paar uur oud!) en een voorraadkamer) en daarna reden we weer terug naar Freetown.
In Freetown belden we Idrissa, een Sierra Leoonse crewmember die toevallig die week in Freetown was. Hij wilde ons de stad wel laten zien, dus hij kwam naar de fabriek en toen zijn we met z'n drieën de stad ingelopen. We waren nog geen 100 meter ver toen we zomaar een Mercyshipslandrover aan zagen komen rijden! En dat op een van de drukste straten in een stad met meer dan een miljoen inwoners... De bestuurder stopte toen hij ons zag en herkende als mede-mercyshippers en hij heeft ons een lift naar de beroemde Cotton Tree gegeven. Met Idrissa hebben we een tijdje door de stad gelopen, over een heel grote markt! Het leek wel een beetje op de Madina markt in Conakry, maar dan veel ruimer. Het was erg fijn dat Idrissa bij ons was, want hij kende elke straat en kon ons veel vertellen. We hebben even ergens wat gedronken en daarna zijn we naar Idrissa's huis gelopen. Uiteindelijk moesten we toch weer terug naar ons huis dus toen hebben we nog een tijdje rondgelopen op zoek naar een taxi. In Freetown zijn niet zoveel taxi's als in Conakry, in Freetown zijn veel meer minibusjes. We zijn dus teruggereden in een minibusje, dat was een interessante ervaring! Ik heb géén idee hoeveel mensen er in het busje zaten want het was donker, maar het waren er veel! We reden ontzettend snel en stopten voortdurend om mensen erin en eruit te laten.
Eenmaal thuis hebben we genoten van een heerlijke maaltijd van couscous, spaghetti en een sausje en daarna zijn we allebei doodmoe ons bed in gerold. Er was weer geen elektriciteit dus er was toch niets beters te doen dan slapen ;)
Dag 4: Tribewanted, John Obey
Donderdag hebben we heerlijk uitgeslapen tot 7 uur. We hebben op ons gemak havermoutpap gegeten aan de keukentafel en daarna onze weinige spullen bij elkaar gepakt. We werden in de straat opgepikt door de taxichauffeur die ons naar ons volgende adres zou brengen. Ons volgende adres was in John Obey, zo'n twee uur rijden. En met twee uur rijden bedoel ik twee uur rijden op donderdagmorgen, het kan maar zo zijn dat je er in een uurtje bent op zondagmiddag... We verbleven bij Tribewanted (http://beta.tribewanted.com/index.php/en/locations/john-obey-beach). We sliepen in een houten beachbungalow, een klein houten huisje op palen met een bed, een tafel en een klein nachtkastje. Het composttoilet was ongeveer 100 meter lopen, maar de douche was vlak naast de bungalow. Om te kunnen douchen moesten we een emmer vullen met water en dan ophijsen en aan een haakje vastzetten. Onderaan de emmer zat een soort van douchekop waar het water uitkwam. Het duurde ongeveer 3 minuten voordat de emmer leeg was, luxe dus! We moesten wel douchen vóór zonsondergang, anders was er geen licht... We hebben donderdag de hele dag aan het strand doorgebracht, zonnend, zwemmend en lezend.
De avond brachten we door op het strand, kijkend naar de zonsondergang, etend aan een grote tafel in het zand en gezellig kletsend met elkaar en de andere gasten. Ons avondeten (en onze lunch ook trouwens) bestond uit rijst met een heel pittige Afrikaanse saus, superlekker!
Dag 5: Strand
Acht uur 's ochtends, een haan kraaide. Ik draaide me nog eventjes om in mijn bed, maar ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet moe meer was, dus ik besloot om op te staan. Victoria bleek al een uurtje op te zijn. Na het ontbijt van brood met jam en vers geperst vruchtensap zijn we naar het strand gegaan waar we gezwommen en in de zon gelegen hebben. Rond het middaguur zijn we maar weer eens naar de keuken geslenterd, waar we een heerlijke Afrikaanse rijstmaaltijd kregen. De middag heb ik doorgebracht in de hangmat op de veranda van onze bungalow. In de schaduw was het zo'n 30C, maar een zacht briesje zorgde voor wat verkoeling. Als ik naar links keek, zag ik het strand en de prachtig blauwe zee. Recht voor me kon ik tussen de bomen door nog net de bergen zien in de verte. Ik luisterde wat muziek of las in m'n boek, maar voerde dus eigenlijk geen fluit uit... Volgens mij heb ik niet meer zo'n relaxte dag gehad sinds ehm, zo lang geleden dat ik het me niet meer kan herinneren!
Het was een heerlijke dag, maar ik voelde me ook een beetje nutteloos. Op die tweede stranddag snakte ik er eigenlijk alweer naar om iets te dóen. Dat bewijst denk ik maar weer dat ik heel erg veranderd ben sinds ik naar Afrika ben gekomen. Nu ik hier ben, kan ik mijn ogen niet meer sluiten voor alle nood, ik kan het niet vergeten. Ik voelde me haast schuldig omdat ik de hele dag lekker niets aan het doen was, en drie keer per dag een heerlijke voedzame maaltijd voorgeschoteld kreeg... Maar ik heb er ook heel erg van genoten hoor, dat ik even niet meer hoefde te werken en even geen moeilijke dingen om me heen zag. Het was denk ik heel goed om er even tussenuit te zijn, zodat ik nu met nieuwe energie weer aan de slag kan!
Na het avondeten hebben we met de andere gasten rond een kampvuur gezeten en marshmallows gegeten. Toen we daarna met behulp van een zaklamp door het donker de weg naar onze bungalow zochten, kronkelde er opeens een zwarte slang voor ons over het pad! Hij was niet heel erg groot, maar toch wel minstens een meter lang denk ik! We schrokken natuurlijk wel even, maar we hebben gelukkig geen nachtmerries gehad ;)
Dag 6: Laatste stranddag
Onze laatste hele dag in Sierra Leone begon vrij spectaculair; toen ik 's ochtends met mijn slaperige hoofd richting de toiletten kuierde, vloog er opeens een grote roofvogel op naast de keuken, met een kip in zijn klauwen! Alle medewerkers van Tribewanted, die op dat moment een vergadering oid hadden, sprongen op en begonnen te schreeuwen. Ik geloof dat de roofvogel de kip niet losgelaten heeft...
Na het ontbijt hebben we weer gezwommen en op het strand gelegen. Na de lunch hebben we echter wat anders gedaan: we hebben een bananencake gebakken! De kok Elijah vertelde ons precies wat we moesten doen ("Vijf scheppen suiker, nee, doe toch maar zes. Doe eerst deze bananen maar, dan zien we daarna wel of we nog meer nodig hebben. We hebben vandaag geen sinaasappels, dus we gebruiken grapefruit"). We hebben een enorme hoeveelheid beslag gemaakt en dat was maar goed ook, want de hele bovenkant van de cake verbrandde in de over. We hoorden later dat we daarom zoveel hadden moeten maken, het verlies was ingecalculeerd...
Die avond begon het heel hard te waaien en in de verte onweerde het. We zaten nog met de andere gasten te praten toen het begon te regenen! Ik had al minstens vier maanden geen regen meer gezien! Victoria en ik zijn dwars door de regen naar onze bungalow gelopen en toen waren we toch al nat, dus toen zijn we maar buiten gebleven. We moesten natuurlijk ook wel optimaal van de regen genieten!
Dag 7: Terug naar Conakry
Het was niet echt een uitslaapvakantie zeg! Op zondagochtend zaten we al in de taxi voordat de zon goed en wel op was. We lieten de rust achter ons en gingen weer terug naar de drukte. We arriveerden rond 8 uur in Freetown, waar we op zoek moesten naar een taxi die ons naar Conakry kon brengen. We kwamen gelukkig nog een Mercyshipper tegen die ons geholpen heeft, maar dankzij Idrissa wisten we al precies waar we heen moesten. In totaal zijn we vijf Mercyshippers tegen gekomen tijdens ons verblijf in Sierra Leone!
Ik zal kort zijn over de taxirit, we zaten met vier volwassenen en een drukke peuter op de achterbank en Victoria en ik waren natuurlijk heel erg verbrand, maar we hebben het overleefd! We hadden geen problemen bij de grens, het duurde niet langer dan een half uur voordat we langs alle kantoortjes waren! Ik was blij toen we weer in Guinee waren, het voelde weer "vertrouwd". Ik vond het leuk om weer Frans te horen spreken (ook al kan ik maar een op de vijf woorden verstaan) en ik was helemaal blij toen een kindje "Foté" naar me riep.
Tegen het eind van de middag arriveerden we in Conakry, waar onze taxichauffeur ons in een klein achterafstraatje dumpte en ons in het Frans vertelde dat dat het eindpunt was. Denk ik. Zeulend met onze tassen gingen we toen maar op zoek naar de grote weg, waar we een taxi naar de haven konden vinden. Na een paar keer links- en rechtsaf geslagen te hebben herkenden we onze omgeving weer en een behulpzame Conakryaan hield een taxi voor ons aan. Een half uurtje later rolden we moe, stoffig en bezweet uit de derde taxi van die dag en zagen op honderd meter afstand van ons eindelijk de blauwe poort van de haven! Na nog even een verzoek afgeslagen te hebben van een man op straat om bij hem te blijven (yeah, sure!) en wat ijskoude cola gekocht te hebben, waren we eindelijk weer in "onze" haven.
Ik werd begroet met een knuffel van Emma, een knuffel van een van de guards en een verbaasd (en blij) "you survived!!" van een kamergenote. ik was weer thuis!
Maandagochtend, 20 voor 6: m'n wekker ging. Na een shipshower pakte ik m'n laatste spulletjes en ging ik naar de diningroom om te ontbijten. Waarom was ik zo vroeg op, en nog wel op m'n vrije dag? Nou, ik ging voor een weekje naar Sierra Leone, samen met m'n kamergenote Victoria. We hadden eigenlijk niet zoveel geregeld: we hadden nog niet echt vervoer, hadden nog geen visa en hadden ook eigenlijk geen idee waar we de eerste twee dagen zouden gaan doen. (Sorry ouders, ik weet niet of ik dat van tevoren wel had verteld, dat we nog zo weinig wisten...) We hadden ook pas twee weken van tevoren bedacht dat we naar Sierra Leone wilden, dus we hadden ook niet zo veel tijd om alles te regelen. Maarja, dat is Mercy Ships, we plannen niet, we doen gewoon wat ;)
Om 7 uur, toen de zon net op was, verlieten we de veilige omgeving van het schip, om een week lang naar een vreemd land te gaan... We werden vlak buiten de haven opgepikt door een taxichauffeur die Victoria al kende (dat hadden we dus wel geregeld) en die taxichauffeur bracht ons naar Madina, vanwaar dagelijks taxi's naar Freetown vertrekken. Sacko, de chauffeur, hielp ons om een plekje te krijgen in een van de taxi's. Het kostte maar 115.000 GNF, dat is omgerekend nog geen €12,- Nadat alle plekjes in de taxi bezet waren, vertrokken we. De taxi was een klein beetje groter dan een normale auto en er was een extra bank achterin gemaakt. Op die bank zaten drie volwassenen en een baby. Op de middelste bank zaten Victoria en ik met nog twee andere mensen. In totaal zaten er negen volwassenen en een baby in de auto, en dat acht uur lang... Ik kon alleen m'n tenen, linkerarm en m'n hoofd bewegen voor het grootste gedeelte van de reis. Het was warm, maar er kwam gelukkig een lekker briesje door de open ramen :)
De grens overgaan was een heel gedoe want we hadden geen Guinees visum in ons paspoort omdat onze Mercyships badge als visum geldt. Dat vonden ze niet zo leuk bij de paspoortcontrole en toen wilden ze natuurlijk geld... Maar dat hebben we niet gegeven. We waren allebei de hele tijd aan het bidden dat alles goed mocht gaan, en toen werden we plotseling toch doorgelaten! Dat was Guinese grens, toen moesten we de Sierra Leoonse grens natuurlijk nog over. Terwijl we daar heenliepen, kwamen we opeens een dayworker van het schip tegen! We hadden geen idee wat ze daar deed, maar het was leuk om even een bekend gezicht te zien! Bij de Sierra Leoonse grens moesten we naar minstens vier verschillende kantoortjes (in eentje liepen de kippen gewoon onder het bureau door), waar we steeds weer ons paspoort moesten laten zien en onze gegevens opgeschreven werden. Voordat we vertrokken was mij door verschillende Sierra Leoniërs op het schip verteld dat de mensen uit Sierra Leone de aardigste mensen ter wereld zijn en dat bleek bij de grens meteen wel; iedereen kletste gezellig met ons en hielp ons, aangezien we geen idee hadden waar we heen moesten en wat we moesten doen. In een van de kantoortjes waar ik zei dat ik Nederlands was, keek de persoon achter het bureau me heel blij aan en zei: The Netherlands? Do you know van Persie? En toen mochten we verder :) (Ik geloof trouwens niet dat mensen uit Sierra Leone aardiger zijn dan mensen uit Guinee, maar Sierra Leoniërs spreken Engels, dus die kan ik verstaan)
Uiteindelijk belandden we in het laatste kantoortje, waar we uit moesten leggen dat we nog geen visum hadden omdat ze bij de ambassade van Sierra Leone in Conakry geen stickers meer hadden... We hadden bij de ambassade wel een kaartje gekregen waar opstond dat we er geweest waren maar een echt visum hadden we dus niet. Nadat we een hele tijd gewacht hadden, moesten we uiteindelijk betalen en kregen we een stempel in ons paspoort.
Toen we de grens eindelijk over waren, was het nog wel een paar uur rijden voordat we in Freetown waren, en daar moesten we het huis nog zoeken waar we zouden overnachten. We hadden geen adres, we wisten alleen ongeveer waar we heen moesten en we hadden het telefoonnummer van Amanda, de vrouw in wiens huis we zouden verblijven. Onze chauffeur zette ons af en daarna belden we Amanda, die ons op kwam halen. Voordat ik nu verder vertel over wat we gedaan hebben, moet ik eerst even uitleggen wie Amanda is en waarom we bij haar logeerden. Amanda werkt voor Project Peanutbutter, een Amerikaans project dat ondervoede kinderen in verschillende Afrikaanse landen een soort van pindakaas geeft. (http://www.projectpeanutbutter.org/PPB/Project_Peanut_Butter.html) In de pindakaas zitten heel veel gezonde voedingsstoffen, die de kinderen helpen om te herstellen van de ondervoeding. Victoria is in januari al een week in Sierra Leone geweest en heeft toen het team van Project Peanutbutter in Freetown ontmoet. We hadden nu met Amanda geregeld dat we twee dagen bij het project zouden helpen. (Maar wat we dan precies zouden gaan doen wisten we nog niet)
Dag 2: Port Loco
Dinsdagochtend half zes, een haan kraaide ergens, een paar honden blaften en mijn wekker ging. De zon was nog niet eens op, maar Victoria en ik stonden al naast ons bed. In het donker zochten we onze weg naar de keuken, waar we een ontbijtje samenstelden van melkpoeder, water, havermout en banaan. Na het ontbijt stapten we met Amanda in een landrover en reden naar de pindakaasfabriek. We haalden dozen met zakjes pindakaas en wat ander spul op en daarna begon de drie uur durende rit naar een kleine kliniek in Port Loco. Bij die kliniek waren al minstens 40 kinderen van 6 maanden tot 5 jaar met hun moeders aan het wachten. We pakten onze spullen uit en toen begon het werk! Victoria hielp met het wegen en opmeten van de kinderen en ik mocht de omvang van hun bovenarmpjes opmeten. De kinderen krijgen allemaal drie maanden lang de pindakaas en komen elke twee weken naar de kliniek om opgemeten te worden. De resultaten worden opgeschreven zodat we kunnen zien of de pindakaas helpt. Sommige kinderen waren echt zwaar ondervoed terwijl andere kinderen er minder ernstig aan toe waren. Sommige kinderen waren ziek en de meesten begonnen te huilen omdat ze bang voor ons waren... Het was best wel zielig soms!
Nadat we iedereen gehad hadden, hielp ik Amanda met de nieuwe gevalletjes (die moesten allemaal een papier krijgen met hun gegevens erop) terwijl Victoria hielp met het distribueren van zakjes pindakaas.
Aan het eind van de middag waren we weer terug in Freetown. We hebben een uurtje door de stad gezworven, maar niet te ver bij de fabriek vandaan want we waren wel een beetje bang om te verdwalen! Toen we weer terugkwamen kregen we een rondleiding gekregen door de fabriek en daarna zijn we nog even naar het strand geweest met Amanda en twee andere medewerkers van het project. We hebben naar de zonsondergang gekeken terwijl we door het water liepen... Ik ben sowieso heel gelukkig hier, maar op dat moment voelde ik me toch wel extra gelukkig en gezegend!
Na de strandwandeling genoten we van een heerlijke Afrikaanse maaltijd. De elektriciteit viel na het eten uit en omdat de zon al onder was, was het toen dus pikkedonker! We zijn maar gaan slapen...
Dag 3: Sumbuya
Op woensdagochtend vertrokken we rond zeven uur naar een kliniek in Sumbuya. Het was niet zo ver rijden als Port Loco, dus konden we iets later weg. De kliniek in Sumbuya was heel erg klein, dus we zaten gewoon buiten, onder een paar mangobomen. De moeders en kinderen zaten op houten bankjes op hun beurt te wachten, terwijl er mango's boven hun hoofd bengelden :)
Victoria en ik hadden onze taken omgeruild, dus deze keer mocht ik het meten en wegen doen terwijl Victoria de MUAC opmat. Er waren niet zoveel kinderen als de dag ervoor, dus toen we klaar waren, ben ik met Amanda en Bami (de chauffeur) naar een paar dorpjes in de omgeving geweest om nieuwe gevalletjes te zoeken. We reden steeds naar een dorpje, stapten uit de auto en gingen op zoek naar de kleine kindertjes. (Where die smallsmall pekin?) We bekeken elke baby en peuter, gelukkig konden we bij de meesten meteen al zien dat ze niet ondervoed waren. Als we er niet zeker van waren, maten we hun linkerbovenarm op. De meeste kindertjes begonnen te huilen als we met het meten begonnen en een klein meisje begon zelfs zo te spartelen dat er twee volwassenen nodig waren om haar vast te houden terwijl ik haar armpje opmat! Het meten was gelukkig niet voor niets, want ze was ondervoed. We hebben uiteindelijk zes ondervoede kindjes gevonden, waarvan een zelfs zwaar ondervoed was! Eenmaal terug bij de kliniek hebben we de zes peuters gewogen en gemeten en een voorraadje pindakaas gegeven. Daarna kregen hun moeders nog informatie over het verzorgen en voeden van hun kind. Victoria en ik kregen nog een rondleiding door het kliniekje (een kamertje voor de volwassenen, een kamertje voor de kinderen, een observatiekamer, een verloskamer (met een moeder met een pasgeboren baby'tje, nog maar een paar uur oud!) en een voorraadkamer) en daarna reden we weer terug naar Freetown.
In Freetown belden we Idrissa, een Sierra Leoonse crewmember die toevallig die week in Freetown was. Hij wilde ons de stad wel laten zien, dus hij kwam naar de fabriek en toen zijn we met z'n drieën de stad ingelopen. We waren nog geen 100 meter ver toen we zomaar een Mercyshipslandrover aan zagen komen rijden! En dat op een van de drukste straten in een stad met meer dan een miljoen inwoners... De bestuurder stopte toen hij ons zag en herkende als mede-mercyshippers en hij heeft ons een lift naar de beroemde Cotton Tree gegeven. Met Idrissa hebben we een tijdje door de stad gelopen, over een heel grote markt! Het leek wel een beetje op de Madina markt in Conakry, maar dan veel ruimer. Het was erg fijn dat Idrissa bij ons was, want hij kende elke straat en kon ons veel vertellen. We hebben even ergens wat gedronken en daarna zijn we naar Idrissa's huis gelopen. Uiteindelijk moesten we toch weer terug naar ons huis dus toen hebben we nog een tijdje rondgelopen op zoek naar een taxi. In Freetown zijn niet zoveel taxi's als in Conakry, in Freetown zijn veel meer minibusjes. We zijn dus teruggereden in een minibusje, dat was een interessante ervaring! Ik heb géén idee hoeveel mensen er in het busje zaten want het was donker, maar het waren er veel! We reden ontzettend snel en stopten voortdurend om mensen erin en eruit te laten.
Eenmaal thuis hebben we genoten van een heerlijke maaltijd van couscous, spaghetti en een sausje en daarna zijn we allebei doodmoe ons bed in gerold. Er was weer geen elektriciteit dus er was toch niets beters te doen dan slapen ;)
Dag 4: Tribewanted, John Obey
Donderdag hebben we heerlijk uitgeslapen tot 7 uur. We hebben op ons gemak havermoutpap gegeten aan de keukentafel en daarna onze weinige spullen bij elkaar gepakt. We werden in de straat opgepikt door de taxichauffeur die ons naar ons volgende adres zou brengen. Ons volgende adres was in John Obey, zo'n twee uur rijden. En met twee uur rijden bedoel ik twee uur rijden op donderdagmorgen, het kan maar zo zijn dat je er in een uurtje bent op zondagmiddag... We verbleven bij Tribewanted (http://beta.tribewanted.com/index.php/en/locations/john-obey-beach). We sliepen in een houten beachbungalow, een klein houten huisje op palen met een bed, een tafel en een klein nachtkastje. Het composttoilet was ongeveer 100 meter lopen, maar de douche was vlak naast de bungalow. Om te kunnen douchen moesten we een emmer vullen met water en dan ophijsen en aan een haakje vastzetten. Onderaan de emmer zat een soort van douchekop waar het water uitkwam. Het duurde ongeveer 3 minuten voordat de emmer leeg was, luxe dus! We moesten wel douchen vóór zonsondergang, anders was er geen licht... We hebben donderdag de hele dag aan het strand doorgebracht, zonnend, zwemmend en lezend.
De avond brachten we door op het strand, kijkend naar de zonsondergang, etend aan een grote tafel in het zand en gezellig kletsend met elkaar en de andere gasten. Ons avondeten (en onze lunch ook trouwens) bestond uit rijst met een heel pittige Afrikaanse saus, superlekker!
Dag 5: Strand
Acht uur 's ochtends, een haan kraaide. Ik draaide me nog eventjes om in mijn bed, maar ik kwam erachter dat ik eigenlijk helemaal niet moe meer was, dus ik besloot om op te staan. Victoria bleek al een uurtje op te zijn. Na het ontbijt van brood met jam en vers geperst vruchtensap zijn we naar het strand gegaan waar we gezwommen en in de zon gelegen hebben. Rond het middaguur zijn we maar weer eens naar de keuken geslenterd, waar we een heerlijke Afrikaanse rijstmaaltijd kregen. De middag heb ik doorgebracht in de hangmat op de veranda van onze bungalow. In de schaduw was het zo'n 30C, maar een zacht briesje zorgde voor wat verkoeling. Als ik naar links keek, zag ik het strand en de prachtig blauwe zee. Recht voor me kon ik tussen de bomen door nog net de bergen zien in de verte. Ik luisterde wat muziek of las in m'n boek, maar voerde dus eigenlijk geen fluit uit... Volgens mij heb ik niet meer zo'n relaxte dag gehad sinds ehm, zo lang geleden dat ik het me niet meer kan herinneren!
Het was een heerlijke dag, maar ik voelde me ook een beetje nutteloos. Op die tweede stranddag snakte ik er eigenlijk alweer naar om iets te dóen. Dat bewijst denk ik maar weer dat ik heel erg veranderd ben sinds ik naar Afrika ben gekomen. Nu ik hier ben, kan ik mijn ogen niet meer sluiten voor alle nood, ik kan het niet vergeten. Ik voelde me haast schuldig omdat ik de hele dag lekker niets aan het doen was, en drie keer per dag een heerlijke voedzame maaltijd voorgeschoteld kreeg... Maar ik heb er ook heel erg van genoten hoor, dat ik even niet meer hoefde te werken en even geen moeilijke dingen om me heen zag. Het was denk ik heel goed om er even tussenuit te zijn, zodat ik nu met nieuwe energie weer aan de slag kan!
Na het avondeten hebben we met de andere gasten rond een kampvuur gezeten en marshmallows gegeten. Toen we daarna met behulp van een zaklamp door het donker de weg naar onze bungalow zochten, kronkelde er opeens een zwarte slang voor ons over het pad! Hij was niet heel erg groot, maar toch wel minstens een meter lang denk ik! We schrokken natuurlijk wel even, maar we hebben gelukkig geen nachtmerries gehad ;)
Dag 6: Laatste stranddag
Onze laatste hele dag in Sierra Leone begon vrij spectaculair; toen ik 's ochtends met mijn slaperige hoofd richting de toiletten kuierde, vloog er opeens een grote roofvogel op naast de keuken, met een kip in zijn klauwen! Alle medewerkers van Tribewanted, die op dat moment een vergadering oid hadden, sprongen op en begonnen te schreeuwen. Ik geloof dat de roofvogel de kip niet losgelaten heeft...
Na het ontbijt hebben we weer gezwommen en op het strand gelegen. Na de lunch hebben we echter wat anders gedaan: we hebben een bananencake gebakken! De kok Elijah vertelde ons precies wat we moesten doen ("Vijf scheppen suiker, nee, doe toch maar zes. Doe eerst deze bananen maar, dan zien we daarna wel of we nog meer nodig hebben. We hebben vandaag geen sinaasappels, dus we gebruiken grapefruit"). We hebben een enorme hoeveelheid beslag gemaakt en dat was maar goed ook, want de hele bovenkant van de cake verbrandde in de over. We hoorden later dat we daarom zoveel hadden moeten maken, het verlies was ingecalculeerd...
Die avond begon het heel hard te waaien en in de verte onweerde het. We zaten nog met de andere gasten te praten toen het begon te regenen! Ik had al minstens vier maanden geen regen meer gezien! Victoria en ik zijn dwars door de regen naar onze bungalow gelopen en toen waren we toch al nat, dus toen zijn we maar buiten gebleven. We moesten natuurlijk ook wel optimaal van de regen genieten!
Dag 7: Terug naar Conakry
Het was niet echt een uitslaapvakantie zeg! Op zondagochtend zaten we al in de taxi voordat de zon goed en wel op was. We lieten de rust achter ons en gingen weer terug naar de drukte. We arriveerden rond 8 uur in Freetown, waar we op zoek moesten naar een taxi die ons naar Conakry kon brengen. We kwamen gelukkig nog een Mercyshipper tegen die ons geholpen heeft, maar dankzij Idrissa wisten we al precies waar we heen moesten. In totaal zijn we vijf Mercyshippers tegen gekomen tijdens ons verblijf in Sierra Leone!
Ik zal kort zijn over de taxirit, we zaten met vier volwassenen en een drukke peuter op de achterbank en Victoria en ik waren natuurlijk heel erg verbrand, maar we hebben het overleefd! We hadden geen problemen bij de grens, het duurde niet langer dan een half uur voordat we langs alle kantoortjes waren! Ik was blij toen we weer in Guinee waren, het voelde weer "vertrouwd". Ik vond het leuk om weer Frans te horen spreken (ook al kan ik maar een op de vijf woorden verstaan) en ik was helemaal blij toen een kindje "Foté" naar me riep.
Tegen het eind van de middag arriveerden we in Conakry, waar onze taxichauffeur ons in een klein achterafstraatje dumpte en ons in het Frans vertelde dat dat het eindpunt was. Denk ik. Zeulend met onze tassen gingen we toen maar op zoek naar de grote weg, waar we een taxi naar de haven konden vinden. Na een paar keer links- en rechtsaf geslagen te hebben herkenden we onze omgeving weer en een behulpzame Conakryaan hield een taxi voor ons aan. Een half uurtje later rolden we moe, stoffig en bezweet uit de derde taxi van die dag en zagen op honderd meter afstand van ons eindelijk de blauwe poort van de haven! Na nog even een verzoek afgeslagen te hebben van een man op straat om bij hem te blijven (yeah, sure!) en wat ijskoude cola gekocht te hebben, waren we eindelijk weer in "onze" haven.
Ik werd begroet met een knuffel van Emma, een knuffel van een van de guards en een verbaasd (en blij) "you survived!!" van een kamergenote. ik was weer thuis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
