Afscheid
Blijf op de hoogte en volg Iris
16 Augustus 2013 | Nederland, Nederland
Ik was laatst eens door alle documenten op mijn laptop aan het kijken, en vond een onafgemaakt blog over mijn laatste paar weken aan boord van de Africa Mercy. Ik ben nu alweer twee maanden thuis, maar ik heb toch maar besloten om dit blog af te maken.
Stowawaywatch
Zaterdagochtend 1 uur (oftewel midden in de nacht): Britt en ik moesten wachtlopen op de bow. Onze taak was ervoor zorgen dat er geen verstekelingen via de boeg aan boord kwamen. Toen we om 1 uur buiten kwamen, bleek het te stortregenen en te onweren! We konden gelukkig lange zwarte regenjassen aantrekken, waar in grote witten letters opstond "SECURITY". Twee uur lang hebben we op de bow gestaan en het was allesbehalve saai! De wacht voor ons had al mensen aan boord van het schip tegenover ons zien klimmen en ook wij hadden heel wat te rapporteren. Eerst zagen we al steeds drie mannen door de haven sluipen, die steeds dichterbij kwamen en zich steeds probeerden te verstoppen achter struiken of gebouwtjes. Ze hadden wel door dat wij op het dek stonden en ze zagen, dus ze kwamen niet te dichtbij. Op een gegeven moment klom er wel eentje op een duwbootje dat naast de Africa Mercy lag en Britt zag hem later in het water springen, maar we hebben hem verder niet meer gezien. (nee, hij is niet aan boord geklommen!) Terwijl Britt deze mannen in de gaten hield, stond ik helemaal aan de voorkant van het schip, waar ik een wel heel bijzonder schouwspel zag! Een grote witte doos dreef aan de overkant van de haven met een nog best hoge snelheid tegen de stroming in naar de Constanza, het schip tegenover ons. De wachters van de Constanza hadden de doos ook in de gaten en begonnen te schreeuwen en met stenen naar de doos te gooien. Op een gegeven moment sprong een van de wachters zelfs in het water en vond er een soort watergevecht plaats. Meneer Doos ging er toen maar snel vandoor. Weer een andere man had bedacht dat hij misschien eerst moest oefenen met aan boord klimmen, dus hij bleef tijdens onze hele wacht proberen om aan boord van een schip dat in drydock lag te komen... Tijdens onze wacht is er verder niets gebeurd, maar de wacht na ons rapporteerde zwemmers! Dit klinkt allemaal misschien heel spannend, maar eigenlijk is het gewoon erg triest. Die mensen die als verstekeling aan boord proberen te komen zijn zó wanhopig! Ze zien gewoon geen andere mogelijkheid!
Het vertrek
De volgende ochtend vertrok het schip, en dat was maar goed ook. De situatie in de haven verslechterde rap toen de mensen door begonnen te krijgen dat het schip snel zou vertrekken. Crew mocht niet meer aan land komen, behalve de mensen die nog werk te doen hadden. Daar hoorde ik ook bij, want ik werkte die zaterdag. Ik moest het hele schip schoonhouden maar ook al het afval van alle dekken naar buiten brengen omdat dat tijdens het varen niet zou kunnen. Ik heb ongeveer tien zware vuilniszakken naar buiten gesjouwd en merkte bij de eerste keer al hoe grimmig de sfeer was. Er stonden minstens 15 mannen bij de container naar het schip te kijken. Ze wilden aan boord van het schip komen of wilden nog last minute medische zorg... Een van de mannen greep me bij m'n bovenarm en vroeg heel agressief wanneer het schip zou vertrekken. Gelukkig waren de wachters op de dock er bij, zodat er niets gebeurde. De volgende keren dat ik met afval naar buiten liep, hielpen de wachters me zodat ik niet langs al die mannen hoefde.
Vlak na de lunch ging de gangway omhoog en werden de trossen losgegooid. De Africa Mercy vertrok na bijna 10 maanden uit Conakry, Guinee...
Dat was mijn afscheid van Guinee... Ik zal nu nog even kort vertellen wat ik me herinner over de laatste twee weken aan boord.
Het varen was leuk, maar de zee was zo kalm dat we amper merkten dat we aan het varen waren! Het was heel makkelijk om je in te beelden dat we nog gewoon in de haven van Conakry waren! Totdat je uit het raam keek en alleen maar zee zag natuurlijk. Af en toe was er ook iets anders te zien dan alleen maar zee, en dan riep de kapitein dat om door de intercom. "Good afternoon crew, dolphins at the bow, I repeat, dolphins at the bow!" Behalve dolfijnen heb ik ook vliegende vissen, en walvis en een schildpad gezien!
Na zes dagen varen kwamen we aan op Cran Canaria. Ik vond het eigenlijk maar niets. Aan de ene kant van het schip was een heel lelijke en gevaarlijke scheepswerf en aan de andere kant lag nog een of ander schip. We waren dus compleet ingesloten. Het eiland zelf was wel leuk, behalve dat alles heel ver lopen was. Het was heel erg wennen om weer op een stoep te lopen, met euro's te betalen en overal blanke mensen te zien. Bovendien lag er nergens afval op straat en waren alle auto's nieuw en shiny.
Die week moesten we afscheid nemen van een heleboel mensen, en aan het eind van de week was het tijd voor Britt, Emma en mij om te vertrekken. De meeste van onze kamergenotes waren al eerder weggegaan, maar we moesten nog steeds afscheid nemen van een heleboel mensen. In de nacht voordat we vertrokken hebben we niet geslapen, maar onze laatste spullen ingepakt en afscheid genomen van de mensen die ook wakker waren. Rond half zes verlieten we voor de laatste keer het schip en namen we afscheid van de ghurka's en de paar mensen die ons uit kwamen zwaaien. Tijdens het wegrijden en ook in het vliegtuig hebben we nog heel wat afgehuild, maar toen ik op het vliegveld in Eindhoven m'n ouders weer zag, was ik ongelofelijk blij!
De tien maanden aan boord van de Africa Mercy zijn voorbij gevlogen en het was ongelofelijk geweldig, zwaar, moeilijk, warm, leerzaam, gek, gezellig, fantastisch, heftig en het waren sowieso de beste tien maanden van m'n leven tot nu toe!
~ The End ~
Voorlopig dan, ik heb een deel van mijn hart in Afrika en op het schip achtergelaten, dus er komt vast nog een deel 2!
Stowawaywatch
Zaterdagochtend 1 uur (oftewel midden in de nacht): Britt en ik moesten wachtlopen op de bow. Onze taak was ervoor zorgen dat er geen verstekelingen via de boeg aan boord kwamen. Toen we om 1 uur buiten kwamen, bleek het te stortregenen en te onweren! We konden gelukkig lange zwarte regenjassen aantrekken, waar in grote witten letters opstond "SECURITY". Twee uur lang hebben we op de bow gestaan en het was allesbehalve saai! De wacht voor ons had al mensen aan boord van het schip tegenover ons zien klimmen en ook wij hadden heel wat te rapporteren. Eerst zagen we al steeds drie mannen door de haven sluipen, die steeds dichterbij kwamen en zich steeds probeerden te verstoppen achter struiken of gebouwtjes. Ze hadden wel door dat wij op het dek stonden en ze zagen, dus ze kwamen niet te dichtbij. Op een gegeven moment klom er wel eentje op een duwbootje dat naast de Africa Mercy lag en Britt zag hem later in het water springen, maar we hebben hem verder niet meer gezien. (nee, hij is niet aan boord geklommen!) Terwijl Britt deze mannen in de gaten hield, stond ik helemaal aan de voorkant van het schip, waar ik een wel heel bijzonder schouwspel zag! Een grote witte doos dreef aan de overkant van de haven met een nog best hoge snelheid tegen de stroming in naar de Constanza, het schip tegenover ons. De wachters van de Constanza hadden de doos ook in de gaten en begonnen te schreeuwen en met stenen naar de doos te gooien. Op een gegeven moment sprong een van de wachters zelfs in het water en vond er een soort watergevecht plaats. Meneer Doos ging er toen maar snel vandoor. Weer een andere man had bedacht dat hij misschien eerst moest oefenen met aan boord klimmen, dus hij bleef tijdens onze hele wacht proberen om aan boord van een schip dat in drydock lag te komen... Tijdens onze wacht is er verder niets gebeurd, maar de wacht na ons rapporteerde zwemmers! Dit klinkt allemaal misschien heel spannend, maar eigenlijk is het gewoon erg triest. Die mensen die als verstekeling aan boord proberen te komen zijn zó wanhopig! Ze zien gewoon geen andere mogelijkheid!
Het vertrek
De volgende ochtend vertrok het schip, en dat was maar goed ook. De situatie in de haven verslechterde rap toen de mensen door begonnen te krijgen dat het schip snel zou vertrekken. Crew mocht niet meer aan land komen, behalve de mensen die nog werk te doen hadden. Daar hoorde ik ook bij, want ik werkte die zaterdag. Ik moest het hele schip schoonhouden maar ook al het afval van alle dekken naar buiten brengen omdat dat tijdens het varen niet zou kunnen. Ik heb ongeveer tien zware vuilniszakken naar buiten gesjouwd en merkte bij de eerste keer al hoe grimmig de sfeer was. Er stonden minstens 15 mannen bij de container naar het schip te kijken. Ze wilden aan boord van het schip komen of wilden nog last minute medische zorg... Een van de mannen greep me bij m'n bovenarm en vroeg heel agressief wanneer het schip zou vertrekken. Gelukkig waren de wachters op de dock er bij, zodat er niets gebeurde. De volgende keren dat ik met afval naar buiten liep, hielpen de wachters me zodat ik niet langs al die mannen hoefde.
Vlak na de lunch ging de gangway omhoog en werden de trossen losgegooid. De Africa Mercy vertrok na bijna 10 maanden uit Conakry, Guinee...
Dat was mijn afscheid van Guinee... Ik zal nu nog even kort vertellen wat ik me herinner over de laatste twee weken aan boord.
Het varen was leuk, maar de zee was zo kalm dat we amper merkten dat we aan het varen waren! Het was heel makkelijk om je in te beelden dat we nog gewoon in de haven van Conakry waren! Totdat je uit het raam keek en alleen maar zee zag natuurlijk. Af en toe was er ook iets anders te zien dan alleen maar zee, en dan riep de kapitein dat om door de intercom. "Good afternoon crew, dolphins at the bow, I repeat, dolphins at the bow!" Behalve dolfijnen heb ik ook vliegende vissen, en walvis en een schildpad gezien!
Na zes dagen varen kwamen we aan op Cran Canaria. Ik vond het eigenlijk maar niets. Aan de ene kant van het schip was een heel lelijke en gevaarlijke scheepswerf en aan de andere kant lag nog een of ander schip. We waren dus compleet ingesloten. Het eiland zelf was wel leuk, behalve dat alles heel ver lopen was. Het was heel erg wennen om weer op een stoep te lopen, met euro's te betalen en overal blanke mensen te zien. Bovendien lag er nergens afval op straat en waren alle auto's nieuw en shiny.
Die week moesten we afscheid nemen van een heleboel mensen, en aan het eind van de week was het tijd voor Britt, Emma en mij om te vertrekken. De meeste van onze kamergenotes waren al eerder weggegaan, maar we moesten nog steeds afscheid nemen van een heleboel mensen. In de nacht voordat we vertrokken hebben we niet geslapen, maar onze laatste spullen ingepakt en afscheid genomen van de mensen die ook wakker waren. Rond half zes verlieten we voor de laatste keer het schip en namen we afscheid van de ghurka's en de paar mensen die ons uit kwamen zwaaien. Tijdens het wegrijden en ook in het vliegtuig hebben we nog heel wat afgehuild, maar toen ik op het vliegveld in Eindhoven m'n ouders weer zag, was ik ongelofelijk blij!
De tien maanden aan boord van de Africa Mercy zijn voorbij gevlogen en het was ongelofelijk geweldig, zwaar, moeilijk, warm, leerzaam, gek, gezellig, fantastisch, heftig en het waren sowieso de beste tien maanden van m'n leven tot nu toe!
~ The End ~
Voorlopig dan, ik heb een deel van mijn hart in Afrika en op het schip achtergelaten, dus er komt vast nog een deel 2!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
