Mei

Stel je eens voor dat je voor 10 maanden naar Afrika vertrekt. Op een schip. Dat ook een ziekenhuis is. Tien maanden lang zie je je familie en vrienden niet. En dan komt een van je vriendinnen ook naar het schip. Kun je je een beetje voorstellen hoe blij je bent als je die vriendin aan ziet komen lopen op het vliegveld? Nou, ik kan je vertellen dat je dan nog blijer bent dan je je nu voorstelt! Eind april kwam Britt naar Conakry gevlogen (lijkt alweer eeuwen geleden) en stond ik haar op het vliegveld op te wachten. We vlogen elkaar natuurlijk in de armen, waarbij we hartelijk uitgelachen werden door alle Afrikanen om ons heen.
Ik heb helaas niet zo heel veel meegekregen van Britt's eerste week op het schip, omdat ik tamelijk ziek was... Het is altijd een risico om voedsel te eten dat niet op het veilige schip is klaargemaakt en het moest toch een keertje misgaan. Ik eet zo vaak lokaal voedsel dat het een wonder is dat ik nog niet eerder echt ziek ben geworden! De boosdoener was een beetje aardappelsalade die ik op een bruiloft had gegeten.
Het was zo leuk om een echte Afrikaanse bruiloft mee te maken dat een weekje ziek zijn een kleine prijs was om te betalen. De bruid was een zus van mijn dayworker Martha en de bruidegom was een Sierra Leoniër die we niet kenden. De bruiloft was heel erg leuk en heel erg Afrikaans, ik weet gewoon niet hoe ik het anders moet beschrijven. De versiering was heel kleurrijk en de dienst begon meer dan een uur te laat maar het was zo prachtig! Iedereen straalde zoveel blijdschap uit! De bruid droeg een prachtige witte jurk en er waren zeven bruidsmeisjes. Er was een heleboel zang en dans en natuurlijk werden er een heleboel foto's gemaakt. Niet door een professionele fotograaf, maar door iedereen die een camera of mobieltje had. Na de dienst was de receptie, naast de kerk. Wij als blanke gasten werden speciaal behandeld, iedereen wilde met ons op de foto en daarna moesten we zitten en kregen we een bord met de fatale aardappelsalade. (De andere gasten kregen ook te eten hoor, ze konden alleen niet allemaal zitten en wij kregen ons eten eerst) Behalve aardappelsalade kregen we ook rijst, kip en kroepoek. Yummie!

Een weekje nadat ik weer beter was, werd Britt ziek. In de paar dagen dat we allebei beter waren zijn we naar Lazare's orphanage, een kleermaker en het Hope Center geweest en hebben verder nog een boel door de stad gelopen. Op de dag dat Britt ziek werd, ben ik 's ochtends naar de School for the deaf geweest waar ik sleutelhangers heb gemaakt met de leerlingen. 's Middags ben ik de stad in geweest met wat mensen maar vlak voordat we terug wilden gaan naar het schip werden we gebeld dat Britt een half uur later aan haar blindedarm zou worden geopereerd. Oeps. We zijn snel in een taxi gesprongen en naar het schip gereden, waar ik nog net op tijd was om Britt een knuffel te geven voordat ze de operatiekamer inging. Ik geloof niet dat er een andere plaats ter wereld is waar je zomaar een ziekenhuis binnen kunt rennen (helemaal stoffig en bezweet van het rondlopen door een Afrikaanse stad), snel even een ziekenhuispakje aan en een haarnetje op kunt doen om vervolgens de operatie van een vriendin te bekijken. Dat is precies wat ik gedaan heb en het was interessant! Wel een beetje raar natuurlijk, dat het Britt was die daar op die operatietafel was en dat het haar darmen waren die de chirurg uit haar buik trok... Anyway, de operatie is goed gegaan, hoewel Britt nog wel tien dagen in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik heb natuurlijk zoveel mogelijk tijd bij haar doorgebracht en kan nu eindelijk snel en goed kaarten schudden!
Toen Britt na tien dagen eindelijk uit het ziekenhuis ontslagen werd, moesten we natuurlijk de verloren tijd wel inhalen. Ik dacht dat ik normaal al veel deed, maar nee hoor! We hebben zo ongelofelijk veel gedaan in de twee weken die we nog in Conakry hadden dat we simpelweg geen tijd hadden voor facebook en we bezorgde berichtjes kregen van familie en vrienden die zich afvroegen of we nog wel in leven waren...

De avond nadat ze ontslagen was, hebben er ergens in de stad wat gedronken, de avond erna zijn we naar Ignace Deen geweest, wat na Britts recentelijke ziekenhuiservaring best schokkend was! De avond erna hebben we de Craft market geplunderd waarbij ik m'n onderhandelingsvaardigheden weer wat op kon krikken. Nadat we een massa beeldjes, tasjes en kettingen gekocht hadden zijn we naar Chaka Waka geweest. Stel je voor dat je aan een tafeltje zit op een strand met uitzicht op de mooiste zonsondergang ooit, terwijl de zee zachtjes ruist en iemand Afrikaanse muziek maakt op een traditioneel instrument. Perfect toch? (Oke, we moesten de muzikant uiteindelijk betalen om ons met rust te laten zodat we een gesprek konden voeren, maar dat maakt niet uit)
Nadat we daar een tijdje gezeten hadden, kwam er een jongen naar ons toe die maar bleef zeggen dat hij honger had. Toen onze pizza kwam hebben we hem dan ook uitgenodigd om met ons mee te eten, je kunt toch niet lekker je pizza op gaan zitten eten terwijl er achter je iemand ongelofelijke honger heeft. De jongen nam het aanbod maar al te graag aan en at echt alsof hij al in geen dagen meer gegeten had. Ons Frans is misschien niet zo geweldig, maar we hebben toch een heel gesprek gevoerd!

Onze laatste twee weken in Conakry waren niet alleen maar leuk, we moesten ook veel afscheid nemen. Ik heb in de afgelopen tien maanden van heel veel mensen afscheid moeten nemen en het wordt niet makkelijker. Eerder moeilijker. Afscheid nemen van de dayworkers was denk ik het minst leuke wat ik gedaan heb in het afgelopen jaar. Ik weet niet of ik ze ooit weer zie, maar ik ga er gewoon van uit dat ik terugkom in Guinee!