De Screening

Vandaag ben ik bij de grote Screening in het People's Palace geweest. Veel mensen zullen wel niet weten wat dat precies inhoudt, dus hier even een stukje van de site van Mercyships ter verduidelijking:
"De medische professionals van Mercy Ships zullen (tijdens de screening) mensen met gezichtstumoren, gespleten lippen en verhemeltes, en brandwonden onderzoeken. Zij zullen patiënten selecteren die directe en gespecialiseerde behandelingen nodig hebben die gegeven worden aan boord van het hospitaalschip de Africa Mercy. Als de patiënten geselecteerd zijn, krijgen ze vervolgens ieder een afsprakenkaartje waarop staat op welke dag ze geopereerd worden."

De grote Screening is een enorm gebeuren, waar we een groot concertgebouw voor toegewezen hadden gekregen met bijbehorend parkeerterrein, het Palace du Peuple, of People's Palace.
Ik had me opgegeven voor Security tijdens de screening. Zondagmiddag om 4 uur was ik met mijn team aanwezig in het gebouw. We kregen een rondleiding, maar omdat er een bruiloft én een concert bezig waren (en dat was niet de afspraak, maarja, we zijn in Afrika!), konden we niet meteen aan het werk. We hebben eerst maar wat rondgelopen, en genoten van een avondmaaltijd van sperzieboontjes, aardappelpuree en ribben van een of ander beest. Voor mij als net-niet-meer-vegetariër was dat laatste niet zo'n succes...
Na het avondeten begon het werk: alle gasten van de bruiloft en alle concertbezoekers moesten het gebouw uit en het terrein af gewerkt worden. Er moest beveiliging komen bij alle poorten en al die poorten moesten afgesloten worden. Ik werd bij de hoofdingang van het gebouw neergezet (voor mij als meisje was het niet veilig in het donker bij de poorten) en ik moest alle mensen tegenhouden die zonder MercyShipsbadge binnen probeerden te komen. Ik heb drie en een half uur bij de ingang gestaan, en heb één vrouw tegen moeten houden, die een van de beheerders bleek te zijn... Verder heb ik 5 bankjes, een tafel en een stapel kettingen en sloten bewaakt... Maar het was leuk om een keer te doen. Tegen tien uur werd mijn team afgelost en konden we naar het schip voor een paar uurtjes slaap. Er stonden al (potentiële) patiënten voor de poort te wachten toen we weggingen, die mensen hebben de hele nacht buiten gewacht, in de regen...

Maandagochtend, 04:45. De wekker. Opstaan, aankleden, ontbijten en de auto in. Het is trouwens een interessante ervaring om met z'n tienen in een MercyShips auto door Conakry te rijden. De weg is slecht, het was dus een boel gehobbel en ellebogen in je zij. Verder was er voortdurend gepraat over de radio, de chauffeur die een radiocheck deed met de receptie in het schip, de receptionist die antwoord ("Vehicle 625, I can hear you loud and clear! Over.") Andere auto's die ook een radiocheck deden. En dat terwijl je uit het raampje een Afrikaanse stad ziet en ruikt... Geweldig :)

Eenmaal aangekomen in het People's Palace kreeg ik weer een geel hesje aan, en werd ik bij de deur van de Crew Breakroom geposteerd. Ik moest ervoor zorgen dat niemand zonder badge de ruimte binnenkwam waar Mercyshippers hun tassen neer hadden gezet en pauze konden houden. Maar het enige wat ik daar gedaan heb, is het in de gaten houden van een ENORME spin. Hij was echt enorm! En hij liep heel snel over de muur in mijn richting. Gelukkig verdween ie ergens in een spleet in de muur en werd ik geroepen om naar buiten te gaan. En toen begon het echte werk. Er was één poort waardoor mensen naar binnen konden komen, het terrein op. Iedereen werd in een soort U-vorm geleid, van de poort linksboven naar de tenten waar de verplegers zaten rechtsboven. De verplegers keken daar of de mensen geholpen konden worden. Als dit het geval was werden ze naar binnen geleid, het gebouw in. Daar waren nog meer verplegers, die wat (medische) informatie over de patiënt opschreven. Daarna keek een arts naar de patiënt, en werd een afspraak gemaakt voor behandeling op het schip. Mensen die niet geholpen konden worden, werden door een andere poort, eventueel via een prayerstation, weer naar buiten gestuurd. (Hopelijk is de uitleg zo een beetje duidelijk?)
Ik stond vlak bij de poort waardoor de patiënten binnenkwamen, en moest ervoor zorgen dat de mensen netjes in de rij bleven staan. Het eerste uur heb ik niet veel anders gedaan dan glimlachen, vriendelijk bonjour, ca va? zeggen, en mensen de goede kant opsturen. Het was vreemd om te doen, en ook best wel schokkend om die mensen te zien. Sommigen hadden echt enorme tumoren in hun gezicht, hun neus, mond of ogen waren helemaal scheefgetrokken. Anderen hadden vreselijke littekens van brandwonden, of scheefgegroeide ledematen... Ik heb weetikhoeveel mensen gezien die helemaal op de zijkant van hun voeten liepen, of wiens benen zo krom waren dat ze bijna dubbel waren gevouwen. Ik heb gespleten lippen en blinde ogen gezien. De meest vreselijke aandoeningen kwamen langs. En ik stond daar maar, glimlachend en groetend. Sommige mensen grepen mijn hand, en keken naar me alsof ze verwachtten dat ik ze meteen beter zou maken... Sommige mensen konden niet lopen of waren te moe om te lopen, en zaten daar maar, naast de rij. Ze vroegen mij of ze ook meteen over mochten steken naar de verplegers, omdat ze niet het hele eind in de rij konden lopen, maar ik moest nee zeggen. Na dat eerste uur ben ik aan de andere kant van de rij gaan staan, nog steeds vlak bij de poort, maar nu aan de binnenkant van de U. Ik moest er nog steeds voor zorgen dat mensen netjes in de rij bleven staan, wat ook inhield dat ik een heleboel mensen tegen moest houden die over wilden steken... Dat was vaak best lastig, omdat lang niet iedereen Engels sprak. De meeste mensen spraken alleen Frans en lokale talen. Had ik nou maar beter opgelet tijdens de Franse les op school en had ik Frans nou maar niet laten vallen na de vierde... Maar gelukkig was er toch nog wel iets blijven hangen en begreep ik meestal wel ongeveer wat de mensen bedoelden. Antwoord geven was echter wel een probleem. Ik kwam niet veel verder dan je comprend of je ne comprend pas. En dan maar wijzen naar de rij waar ze weer in moesten gaan staan... Gelukkig liepen er ook wel een aantal vertalers rond, zodat ik de koppigere gevallen door kon sturen!
Veel mensen hadden vragen, ze wilden weten of ze wel gezien zouden worden, en of ze wel geholpen konden worden. Sommigen wilden gewoon even praten; ze vroegen naar mijn naam en waar ik vandaan kwam. Dat zorgde ervoor dat het, ondanks dat het heftig was, ook een heel mooie dag was.
Ik heb met een leeg blikje gevoetbald met een klein jongetje van een jaar of drie. Later zag ik datzelfde kindje ook met andere bewakers spelen. En dan was er kleine Mawa (of Mauwa, Mawia, ik kon het niet helemaal verstaan en weet al helemaal niet hoe ik het moet schrijven). Mawa is een klein meisje, van twee, hooguit drie jaar. Ze heeft heel erg vergroeide benen, zo ongeveer deze vorm: <>. Ondanks die vergroeiing kon ze wel lopen, en dat heb ik gezien! Ze stond eerst door het hek naar me te kijken, dus ik zwaaide en riep bonjour! Ze lachte en liep weg. Maar later kwam ze uit de rij, rende naar me toe en knuffelde mijn benen en keek me lachend aan. Vervolgens rende ze weer naar de rij toe, en probeerde al springend het gele lint te pakken wat langs de rij gespannen was. Niet veel later rende ze zo ver uit de rij weg de U in, zodat ik haar terug moest halen en naar haar moeder moest brengen. Toen ik haar optilde schaterlachte ze! Ik heb haar teruggebracht naar haar moeder, en gevraagd hoe ze heette. Ik hoop maar dat ik haar weer terug zie op het schip, en dat ik haar een keer kan zien lopen op rechte beentjes!
Een vader riep mij om met zijn dochtertje van een jaar of vijf te praten. Het meisje zat onder de vreselijke littekens van brandwonden, haar linkerbeen en de linkerhelft van haar gezicht waren verminkt en ook haar linkerarm was heel erg beschadigd. Zo erg zelfs, dat ze haar arm niet meer kon buigen. Ik heb haar in mijn beste Frans begroet en naar haar naam gevraagd, glimlachend en ondertussen biddend dat we haar alsjeblieft kunnen helpen...
Rond het middaguur dreigde er even chaos te ontstaan, een vrouw drong voor en de mensen om haar heen werden boos. Omdat het lunchtijd was en niet alles even strak geregeld was, was er nauwelijks security aanwezig. Ik en een Amerikaan waren de enigen in de buurt en we spraken geen van beiden Frans. De mensen begonnen te schreeuwen en te duwen. Ik had geen idee wat er precies aan de hand was, maar volgens mij wist niemand dat. Ik heb maar geprobeerd de mensen wat uit elkaar te halen, en een Guinese politieagent (er waren een stuk of 15 lokale politieagenten in de achtergrond aanwezig) bleef net zo lang schreeuwen totdat alles weer rustig was.
Tegen drie uur kwamen er niet veel nieuwe mensen meer, maar hadden we zéker 2000 mensen op het terrein gehad. Ik weet nog geen officiële aantallen, dus dit is een beetje een gok, maar waarschijnlijk waren het wel meer dan 2000 mensen. Om twee uur werd ik afgelost en kon ik eindelijk even zitten. Tussen half 7, toen de poort openging, en twee uur, toen ik werd afgelost, heb ik één keer een pauze gehad van ongeveer 5 minuten, en een lunchpauze van 10 minuten. Ik had wel langer pauze kunnen houden waarschijnlijk, maar ik wilde niets missen! Daarom ben ik ook niet terug gegaan naar het schip toen ik afgelost was, maar ben ik op het terrein gebleven. Ik heb nog wat securitywerk gedaan, gespeeld met wat kinderen en geholpen met het opruimen van de linten toen de rij verdwenen was.
Ik heb met zoveel mensen gepraat, met zoveel kinderen gespeeld maar ook zoveel erge dingen gezien, ik moet het nu allemaal nog verwerken. Het was een lange dag, van 6 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, in de brandende zon, zonder schaduw, (ja, ik ben verbrand!) maar het was een geweldige dag! Ik had het voor geen goud willen missen en ik ben zo blij dat we in ieder geval een deel van deze mensen kunnen helpen! Ik zal deze dag nooit vergeten en mocht ik ooit nog eens een keer geen zin hebben om alweer die toiletpotten op dek 7 schoon te maken, dan hoef ik alleen maar even aan de screening te denken om me te herinneren waar ik het voor doe...