Tijd om naar huis te gaan

Het spijt me dat ik al zolang niets heb geschreven! Het lijkt wel alsof ik alleen inspiratie heb voor een blog als het middenin de nacht is, de batterij van m'n laptop leeg is en er geen elektriciteit is. En oja, als ik geen internet heb.
De laatste paar weken zijn zo snel voorbij gegaan! Het lijkt wel alsof ik hier net ben, maar inmiddels ben ik alweer druk bezig met inpakken en afscheid nemen! Het wordt dus wel tijd voor een laatste update, voordat ik weer naar het koude Nederland vertrek.

Ik heb veel bezorgde berichten gekregen van mensen over de Ebola situatie. Ik ga nu al bijna naar huis, maar het is vast nog niet te laat om iedereen gerust te stellen. Ik loop zeer weinig kans om ebola te krijgen, dus ik ben absoluut niet bang. Het enige wat wel lastig was/is voor mij, is de onzekerheid over de grenzen. Steeds meer buurlanden sluiten hun grenzen met Guinee en steeds meer luchtvaartmaatschappijen willen niet meer op Conakry vliegen. Vorige week waarschuwde de vrouw waar ik voor werk me zelfs dat ik het beste zo snel mogelijk naar Nederland kon gaan, om niet vast te komen te zitten in Guinee. Ik heb toen gekeken of het mogelijk was om de datum van mijn ticket te wijzigen, maar werkelijk elke vlucht vanuit Conakry zit vol... Gelukkig lijkt het er tot nu toe op dat ik nog gewoon, zoals gepland, weg kan op de 27e.

Het gaat nog steeds erg goed met Daniel en Moïse. Ik werk nu elke ochtend met ze, en ze genieten van de aandacht! Een van de verzorgsters helpt me altijd, en zij zal doorgaan met de therapie als ik weg ben. Ze is geweldig met de jongens, dus ik kan met een gerust hart weggaan! Nouja, ik zal ze natuurlijk wel heel erg missen! En het is onzeker wat er met ze gaat gebeuren als ze groter worden, ze kunnen niet hun hele leven in het tehuis blijven tussen de baby's! (iemand geïnteresseerd in het adopteren van Daniel en/of Moïse?)

Mijn ochtenden bestaan verder vooral uit spelen, zodra ik op de grond ga zitten komen er altijd minstens drie kinderen op m'n schoot zitten / over m'n rug hangen, en ze laten me niet zomaar gaan! Mijn horloge is erg populair, omdat het schermpje licht kan geven als je op het juiste knopje drukt, en de andere drie knopjes geven een piepje!

Ik weet niet goed waar ik verder over moet schrijven. Ik heb genoeg verhalen over avontuurlijke taxiritten, huwelijksaanzoeken in het Frans of ongedierte in huis, maar het enige waar ik nu aan kan denken is het afscheid wat morgen komt. Morgen ga ik voor de laatste keer naar het tehuis, kan ik nog even met de kinderen spelen, en dan moet ik afscheid nemen. Omdat er maar twaalf kinderen zijn, heb ik de kans gehad om ze allemaal goed te leren kennen en ik zal ze heel erg missen. Maar om toch nog vrolijk af te sluiten: ik ben superblij dat ik twee maanden lang in het tehuis gewerkt heb, het was geweldig, leerzaam en hopelijk heb ik echt iets kunnen betekenen voor de kinderen!