Op weg naar Nederland

Ik ben weer in Nederland! Afgelopen dinsdag ben ik voor de laatste keer in het tehuis geweest. Ik heb voor de laatste keer met Daniel en Moïse gewerkt, buiten op de veranda. Omdat het de laatste keer was, mochten de andere kinderen daar ook bij zijn. Normaal is dat teveel afleiding en moeten ze binnen blijven, maar dinsdag wilde ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met alle kinderen. Ik heb het afscheid nemen tot het laatste moment uitgesteld, pas toen alle kinderen naar bed gingen voor hun middagdutje, heb ik echt afscheid genomen. Ze snapten er niks van natuurlijk, lagen ze net in bed, kwam ik ze er weer uit halen om ze een knuffel te geven! Toen ik bij Daniel en Moïse wegliep, leek Moïse z'n handje op te steken om me uit te zwaaien, dat was erg lief!
's Middags heb ik m'n tas in gepakt en afscheid genomen van een aantal mensen, en raad eens wat er op de muur zat toen ik een laatste rondje door het appartement liep om te kijken of ik niets vergeten was? Juist, een dikke zwarte spin! Het was tijd om weg te gaan dus!
Colette kwam me ophalen, en we zijn uit eten geweest bij Petit Bateau, een restaurant pal naast de zee. Het is echt een geweldig restaurant, mooi, groen en met een uitzicht over de zee. Als je de kakkerlakken en ratten negeert, is het de perfecte plaats om je laatste avond in Conakry door te brengen! We hebben er gezeten tot half 11 's avonds, en toen zijn we naar het vliegveld gereden. Ik moest m'n handen wassen (zonder zeep) voordat ik het vliegveld binnen mocht. Eenmaal binnen moest ik een vragenlijst invullen over m'n gezondheid, maar die was in het Frans dus ik vroeg of ze er ook eentje in het Engels hadden, maar helaas. Er wrd toen echter wel een dokter geroepen die wat Engels kon, dus die heeft de ene kant van het formulier voor me vertaald. Dat waren allemaal dingen zoals m'n naam, paspoortgegevens en wat ik in Conakry gedaan heb, en opzich snapte ik dat nog wel ook al was het in het Frans. De andere kant van het formulier was lastiger, maar die vragen moesten me blijkbaar gesteld worden door een dame achter de tafel waar ik het formulier gekregen had. Hier werd de vertaler niet bijgeroepen en dat was lastig, want gezondheidsvragen in het Frans zijn toch net iets te lastig voor me. De dame achter de tafel keek me eens goed aan nadat ik haar verteld had dat ik geen Frans sprak, daarna keek ze naar het formulier en besloot toen om alles maar gewoon in te vullen zonder het aan mij te vragen. Nee, ik heb geen contact gehad met een ebolapatient, nee, ik heb geen koorts gehad in de afgelopen dagen... Daarna werd m'n temperatuur twee keer genomen met verschillende fancy apparaatjes (ik had geen koorts) en mocht ik doorlopen.
Toen ik eenmaal door alle controles heen was, heb ik nog vier uur in de vertrekhal zitten wachten. M'n vliegtuig kwam maar niet opdagen, dus het duurde uiteindelijk een uur langer dan gepland, en we vertrokken dus ook een uur later. Daar was ik niet zo blij mee, want in Casablanca had ik maar een uur de tijd om over te stappen op m'n volgende vliegtuig... Die heb ik dus ook gemist. Dat zag ik natuurlijk al aankomen, maar ik hoopte toch nog heel erg dat ook m'n tweede vliegtuig vertraging zou hebben, dus ik probeerde zo snel mogelijk het vliegtuig uit te komen (ik zat achterin, dus dat duurde nog wel even) en naar de vertrekhal te komen. Helaas moest iedereen nog weer door een koortscontrole dus dat zorgde ervoor dat het extra lang duurde. Toen ik eindelijk m'n nieuwe boardingpas op kon halen, vertelde de man achter de balie me dat m'n vliegtuig al weg was, maar dat hij een boardingpas voor me aan het printen was voor de eerstvolgende vlucht. Die vertrok zes uur later, dus ik hoefde helemaal niet zo lang te wachten. Als ik m'n vlucht had gemist op weg naar Conakry, had ik waarschijnlijk 24 uur vastgezeten... Ik heb gezellig zes uur lang in de vertrekhal gezeten, waar gelukkig genoeg winkeltjes waren om me een tijdje bezig te houden, en waar een restaurant was waar ik een gratis maaltijd kreeg. Gelukkig was ik ondanks de vertraging (en het feit dat ik net afscheid had genomen van m'n kindertjes en vrienden in Conakry) toch in een vrij goed humeur. Voordat ik het wist, zat ik alweer in het vliegtuig naar Amsterdam. Ik heb niet geslapen, hoewel ik al anderhalve dag en een nacht wakker was, maar ik heb bijna vier uur lang gedoezeld en uit het raampje gestaard. Alleen boven Frankrijk hingen wat wolkjes, dus het uitzicht was prachtig!
Verder heb ik niet veel meer te vertellen, ik was blij om m'n ouders te zien, m'n ouders waren blij om mij weer te zien, en nu ben ik weer thuis in Nederland. Ik heb een geweldige tijd gehad in Conakry. Ik was heel blij om mijn vrienden weer te ontmoeten en om de twaalf baby's en peuters in het tehuis te leren kennen. Nu mis ik ze, en wilde ik dat ik weer in Conakry was, maar ik ben ook blij om weer terug te zijn in Utrecht en aan het tweede jaar van m'n studie te beginnen.
Voorlopig zal het weer stil zijn op dit blog, maar dit was ongetwijfeld niet m'n laatste avontuur in Afrika!