Coyah

Op weg naar Coyah
Een paar weken geleden vond ik een brief op mijn kamerdeur met de uitnodiging om een weekendje weg te gaan met alle Nederlanders in het weekend van 21 september. Het leek me hartstikke leuk, dus ik heb gezegd dat ik van de partij was. Ik vergat het weekend niet, maar ik had zoveel te doen dat het al 21 september was voordat ik geld had opgenomen in de Crew Bank om het weekend mee te betalen en ik had eigenlijk ook géén idee waar we heen zouden gaan! Gelukkig had ik vrijdag nog tijd om het op te zoeken (lang leve internet!) en wist ik dus ongeveer waar we heen zouden gaan. Onze bestemming was een vakantiepark net buiten Coyah, een stadje op 2 a 3 uur rijden vanaf het schip (hoe lang het rijden is hangt helemaal af van het verkeer.) Maar 's middags rees de vraag óf we wel zouden gaan! Er waren namelijk demonstraties met veel geweld in de stad en het was te gevaarlijk om het schip te verlaten en de stad in te gaan. We besloten om te wachten tot de volgende ochtend, en dan in alle vroegte, als de situatie in de stad verbeterd was, naar Coyah te vertrekken. Om kwart over 6 op vrijdagavond liep ik door de diningroom, en hoorde opeens dat we wél die avond weg mochten! De taxi stond al op de dock, dus we konden meteen weg. Ik ben naar mijn cabin gerend en heb me snel omgekleed en heb mijn tas vol gegooid met alles wat ik nodig dacht te hebben. Een half uurtje later zaten we met z'n zevenen in de taxi. (Er zijn bijna 25 Nederlanders aan boord, maar lang niet iedereen had vrij of wilde mee). Behalve de chauffeur zaten er nog twee Conakryanen in het busje, iemand die bij de chauffeur hoorde en de dayworker die ons aan de taxi had geholpen. We zaten dus met z'n tienen in het busje, terwijl het een achtpersoons busje was. Maar ach, het paste prima! Ik heb niets gemerkt van demonstraties, terwijl we toch minstens een uur door Conakry hebben gereden. Omdat we pas tegen zeven uur vertrokken, was het al snel te donker om iets te kunnen zien. Het was dus helemaal een verrassing waar we terecht zouden komen!
Na twee en een half uur waren we er, waar het dan ook was... We werden opgewacht door de twee Nederlanders die het park opgezet hadden. We kregen een traditionele gemberdrank en werden daarna naar onze kamers in leuke ronde huisjes gebracht. Het waren ruime tweepersoonskamers, met een badkamer met stromend water (geen wc-papier, daar doen ze hier niet aan!) Ik deelde een kamer met Miranda.

En speciaal voor Michiel:
Even tussendoor een alinea over alle beestjes die we gezien hebben, want op die eerste avond heb ik er echt al heel wat gezien! Toen we naar de huisjes toeliepen, moesten we tot twee keer toe over een colonne mieren heenstappen. De mieren liepen niet zomaar in een rijtje achter elkaar aan, maar met minstens vijf tot tien mieren naast elkaar, en dan in een meeeeeeeeeeeters lange rij! Verder heb ik ook een reusachtige spin gezien, en een grote groene sprinkhaan die onze kamer wel eens wilde inspecteren. En dan heb ik het nog niet eens over al die torren en mij onbekende insecten die overal rond liepen, kropen en vlogen. Het viel me trouwens op dat alle insecten hier een slagje (of twee slagjes) groter zijn dan in Nederland. Kleuriger zijn ze ook trouwens.

Oeps...
Tot zover de beestjes. Nu nog even het avontuur van vrijdagavond. We hebben echt een avontuur beleefd en het was niet zo leuk toen het gebeurde, maar achteraf hebben we er nog goed om kunnen lachen. Het gebeurde om half twaalf 's avonds, toen ik nadat ik in mijn dagboekje alle gebeurtenissen van die dag had opgeschreven, mijn tanden wilden gaan poetsen alvorens in bed te kruipen. Ik kreeg de badkamerdeur niet open! Dat is natuurlijk opzich geen ramp, maar er was gewoon echt geen beweging in te krijgen! De deur zat van binnenuit op slot en onze sleutel paste niet. Omdat Miranda en ik geen van beide wisten hoe we het op moesten lossen, ben ik naar het huisje naast ons gelopen om te vragen of zij een oplossing hadden. Miranda liep ook naar buiten en de deur viel achter ons dicht. En waar was de sleutel? Juist, binnen! Daar stonden we dan, om half 12 's nachts, op onze slippers buiten ons huisje, zonder zelfs maar een zaklamp! We hebben de anderen uit hun bed geroepen en zijn op zoek gegaan naar iemand die ons kon helpen. Gelukkig waren er nog wat mensen bij het restaurantje. We probeerden in het Frans uit te leggen wat er gebeurd was (niemand van ons sprak echt Frans, maar we kenden gelukkig net genoeg woorden) en een Guinees, luisterend naar de naam Bimba, verzamelde een heleboel sleutels en volgde ons naar het huisje. De voordeur ging open bij de zesde of zevende sleutel, maar de badkamerdeur bleef koppig weigeren... De nachtwaker kwam Bimba helpen, en legde daarbij z'n geweer even op ons tafeltje. Hij had natuurlijk z'n beide handen nodig om met z'n grote mes in het slot te porren... Het was bijna twaalf uur toen beide mannen besloten dat mes en koevoet niet werkten, en Bimba de deur een flinke schop gaf. De deur vond het toen blijkbaar ook wel welletjes en hij vloog open. Hoera!

Experience the Sarinka!
Op zaterdagochtend hadden we om negen uur ontbijt. Ik had best goed geslapen, ondanks de warmte (op het schip doen we lekker luxe en hebben we altijd de airco aan, maar in Coyah hadden we natuurlijk geen airco.) Na het ontbijt vertrokken we met drie gidsen in een rammelende auto, maar omdat we er niet allemaal inpasten moest de auto twee keer rijden... We reden een eindje de berg op, langs de rivier. En toen mochten de terug lopen! Ons was een twee uur durende wandeltocht beloofd, langs de rivier de Sarinka. We hadden het kunnen weten, dat klopte niet helemaal... De tocht duurde zo'n drie uur, dus dat viel nog mee. Maar lángs de rivier veranderde in dóór de rivier! Toen onze gidsen in het water stapten, probeerden we eerst zo droog mogelijk te blijven, want we dachten dat we alleen door de rivier naar de waterval zouden gaan. Maar nadat we de waterval gezien hadden, (en die was echt SUPERMOOI) liepen de gidsen vrolijk verder door het water. Wij vonden het eigenlijk wel heel erg leuk, dus wij klaagden niet! Het was echt zo'n bijzondere en mooie ervaring om door het snelstromende water van een rivier in een bos in Guinee te lopen!!
De gidsen waren gelukkig erg behulpzaam want vaak was het erg glad of konden we niet goed zien waar we liepen. Ik ben niet onderuit gegaan, maar een paar anderen wel... En dan ben je toch maar weer erg blij dat het zo warm is!

Remember, it is rainy season in Guinea
De eerste anderhalf á twee uur scheen de zon, maar daarna begon het te regenen. En het was niet zomaar regen, nee, het was een stortbui zoals ik nog nooit had meegemaakt! Onze voeten en benen waren natuurlijk al nat, omdat we soms tot onze heupen in het water stonden, maar na twee minuten regen hadden we écht geen droge draad meer aan ons lichaam! Als ik gewoon kopje onder in de rivier was gedoken, had ik niet natter kunnen zijn! Maar het was echt geweldig! Op een gegeven moment verlieten we de rivier om via een rijstveld verder te gaan. Na een paar minuten moesten we de rivier echter nog een keertje oversteken om bij de weg te komen. Het was diep en de stroming was erg sterk, dus we moesten in een rijtje oversteken terwijl we elkaars handen vasthielden. Op het moment dat ik daar in de stromende regen midden in die rivier stond, het water tot mijn middel kwam en ik me goed vast moest houden aan de mensen links en rechts van me om niet onderuit te gaan, voelde ik me echt de gelukkigste mens ter wereld :)
Toen we de rivier weer uit waren, moesten we nog even een paar minuutjes wachten voordat we verder konden, omdat een van onze gidsen nog even een pad voor ons moest hakken met zijn kapmes...
Toen we weer in het park aankwamen hebben we geluncht voordat we ons om gingen kleden. Ik had in de haast vrijdag geen handdoek meegenomen, en ik had ook maar één broek meegenomen en die was dus natter dan nat... Gelukkig kon ik een rok van Miranda lenen en had ik zelf nog een droog t-shirt. Echt droog werd ik niet, maar het was toch beter dan doorweekt zijn.

De kinderen van Coyah
's Middags zijn we naar het dorp Coyah geweest, waar de kinderen ons lieten zien wat ze geleerd hadden bij het kinderprogramma. Dat kinderprogramma is in 2009 opgestart door een Nederlandse vrouw, die voor een paar weken naar Coyah kwam en lokale mensen trainde om het kinderprogramma draaiende te houden. Twee uur lang hebben de kinderen ons laten zien hoe zij spelletjes deden die er allemaal op gericht waren het geheugen of de reflexen te trainen. Ook zongen ze liedjes of zeiden ze versjes op. Het was allemaal in het Frans, maar we begrepen het wel ongeveer. De Nederlandse vrouw van het park legde ons uit dat ze echt merken dat de kinderen die twee keer per week meedoen aan het kinderprogramma, zich beter ontwikkelen dan de kinderen die niet aan het programma meedoen.

Zaterdagavond
Weer terug bij de huisjes in het park hebben we een uurtje rondgehangen voordat we gingen eten. We aten rijst met twee verschillende pittige sausjes; een groene en een oranje. We mochten niet zelf opscheppen, maar kregen opgeschept. Ik geloof dat het een teken van gastvrijheid is om je gasten veel op te scheppen en als dat klopt waren wij echt heel erg welkom! Ik zat echt helemaal vol nadat ik m'n bord half leeg had gegeten dus ik hoop dat ze niet beledigd waren! Maar ik heb echt mijn best gedaan...
Na het eten hebben we nog een paar uur genoten van echte traditionele Guinese muziek. Er waren een paar muziekanten uitgenodigd, speciaal voor ons. Na elk liedje kregen we uitleg over waar het liedje over ging. Heel interessant en we hebben veel geleerd over de cultuur van Guinee. Ik weet nu bijvoorbeeld ook dat kalebassen erg belangrijk zijn in het dagelijks leven van een Guinees. (Ik weet nog steeds niet of het Guinees of Guiniaan is, maar ik moet toch iets zeggen) Ze gebruiken kalebassen als kommen voor het eten maar maken er bijvoorbeeld ook muziekinstrumenten van. Het instrument waar de muzikant op speelde was gemaakt van een kalebas. Dat muziekinstrument, dat balon o.i.d. heette, is nog belangrijker in de muziek dan de djembé.

Bergwandeling
Dit blog is ondertussen al ontzettend lang, dus ik zal kort zijn over zondag. Ik heb in de nacht van zaterdag op zondag als een blok geslapen, want ik was echt ontzettend moe. We hadden zondagochtend weer ontbijt om negen uur, echt heerlijk laat. Na het ontbijt vertrokken we voor een drie uur durende bergwandeling. (Dat betekend in Afrika natuurlijk mínstens vier uur) Voordat we de berg op konden, moesten we eerst de rivier nog een keer oversteken. En natuurlijk ging ik onderuit op de gladde stenen! Ik ging gelukkig niet kopje onder, maar ik was wel weer lekker nat tot mijn middel. En mijn kleren waren nog niet eens droog van zaterdag! We hebben vier uur lang gelopen, eerst voornamelijk omhoog en na drie uur ging het weer naar beneden. (Logisch!) Het was geweldig, mooi, warm, inspannend en bijzonder. Guinee is zo'n mooi land!! We liepen over smalle paadjes die kronkelend de berg op gingen, en half begroeid waren zodat we niet goed konden zien waar we liepen. Ik geloof dat ik alle tien m'n tenen wel opengehaald heb, maar gelukkig voelde ik daar niet zoveel van.
Op de terugweg moesten we de rivier nog een keertje over, zodat we nog een keertje flink nat werden, maar na vier uur wandelen door de brandende zon vonden we dat geen enkel probleem!

Home
Weer terug in het park genoten we nog even van een heerlijk maaltijd Riz Gras, geserveerd op de traditionele manier in een grote schaal, en niet voor iedereen apart op een bord. Daarna vertrokken we weer naar Conakry. Onze taxichauffeur was niet op tijd, hij was een uur te vroeg! Dat mag toch wel even vermeld worden! De terugtocht duurde maar anderhalf uur omdat er bijna geen verkeer op de weg was. Het was natuurlijk ook zondagmiddag. Een keer werden we aangehouden, maar toen we onze Mercy Ships badges lieten zien mochten we door. Toen we het haventerrein opreden voelde het echt alsof we thuis kwamen! Ik besefte me toen eigenlijk pas hoe erg ik het schip al als "thuis" beschouw! En ik besefte me toen we weer op het schip waren ook pas hoeveel luxe we eigenlijk hebben... Airco, Shipshower, een zacht bed met schone lakens, schone handdoeken, gezond eten...

Conclusie van dit vier pagina's tellende blog: HET WAS EEN GEWELDIG WEEKEND!