Twee eyescreenings

Dinsdag begon als een heel normale dag: om acht uur stond ik in de Laundryroom, klaar om aan het werk te gaan. Om kwart over acht deed de captain echter een oproep over de intercom. Er waren meer mensen nodig bij de eyescreening. Zodra de captain uitgesproken was, stuurde m'n workleader me naar de receptie om me te melden voor de screening. Een kwartiertje later, nadat ik me had omgekleed en m'n waterfles had opgehaald, zat ik in de landrover op weg naar de eyescreening. Het was meer dan een uur rijden maar dat kwam vooral door het drukke verkeer. We probeerden nog een afsnijweg te nemen, maar door het leuke systeem waarbij een weg 's ochtends eenrichtingsverkeer de ene kant op is en 's middags eenrichtingsverkeer de andere kant op, maar het voor niemand duidelijk is wanneer de ochtend voorbij is en de middag begint, mislukte dat en kwamen we alsnog in een file terecht.
Uiteindelijk zijn we toch bij het screeningterrein aangekomen, en er bleken honderden tot duizenden mensen te zijn, ik weet geen precies aantal, maar het waren er veel te veel. Vooral voorin de rij was het echt een chaos en was er geen sprake meer van een rij... Ik heb die chaos zelf niet echt gezien, want ik werd helemaal achteraan de rij neergezet. Daar was het rustig en zat of stond iedereen netjes achter elkaar te wachten. Ik heb echter gehoord dat de securitypersonen voorin met hun armen in elkaar gehaakt moesten staan om de menigte tegen te houden, en dat het echt heel spannend werd. Omdat de situatie uit de hand liep, besloot de chief security officer om de teams terug te trekken en weer naar het schip te gaan. Het was heel jammer voor al die mensen die al zolang stonden te wachten, maar we konden het echt niet meer aan, zelfs niet met de hulp van de lokale politie. Ik ben maar ongeveer een kwartier bij de screening geweest voordat we weer teruggingen naar het schip.
's Middags hoorde ik dat er extra security nodig was voor de volgende eyescreening op woensdagochtend. Ik heb toestemming gevraagd aan mijn workleader en toen ik die toestemming had, heb ik me opgegeven. Na de mislukte screening van die ochtend, wilden ze het anders aanpakken bij de volgende screenings. Daarom vertrokken we woensdagochtend al om vier uur 's ochtends... mijn wekker ging om 03:40. Het was stikdonker en iedereen in mijn cabin sliep natuurlijk nog. Maar het securityteam stond om vier uur met slaperige gezichten klaar om te vertrekken. Ik voelde me niet eens zo moe als ik verwacht had, eigenlijk was ik klaarwakker en goed uitgerust. We vertrokken met twee landrovers naar het screeningterrein en het was weer ongeveer een uur rijden, hoewel de screening op een andere locatie was dan dinsdag. Er was zo weinig verkeer op de weg dat we bijna de hele tijd gewoon door konden rijden. Dat was ook wel eens leuk voor de verandering! Het was nog even spannend toen we een U-bocht moesten maken en bijna een of ander groot gat inreden. We moesten allemaal uitstappen en heel voorzichtig reed de chauffeur naar achteren... Gelukkig lukte het en kwamen we zonder verdere incidenten aan. Er stonden al heel veel mensen te wachten, maar niet zoveel dat we het niet meer aan konden. Het was om vijf uur natuurlijk nog pikkedonker, dus we moesten alles regelen bij het licht van zaklampen. We hebben barricades neergezet en de mensen verdeeld in twee rijen; eentje voor de mannen en eentje voor de vrouwen en kinderen. Toen die rijen er eenmaal waren, moesten we ervoor zorgen dat de mensen ook echt in de rij bleven, en dat mensen die er niets te zoeken hadden niet bleven hangen. Om half zeven waren er al meer dan 300 mensen en het werden er steeds meer. Het eyeteam kwam iets voor negenen aan en om negen uur begon de screening. Tegen die tijd hadden we er al vier uur opzitten, zonder pauze. Maar de mensen die voor in de rij stonden, waren de avond ervoor al gekomen en hadden de nacht daar, op de smerige grond doorgebracht... Toen de screening begon moest ik eerst mensen die afgewezen waren naar de uitgang escorteren, maar al snel werd ik overgeplaatst naar de voorkant van de vrouwenrij om te zorgen dat de vrouwen niet te ver naar voren liepen en de pre-screeners genoeg ruimte hadden. Er was namelijk maar één smalle poort waar iedereen in en uit moest, niet alleen de mensen met oogproblemen die geselecteerd werden door de pre-screeners, maar ook de patiënten van het ziekenhuis waar we een hoek van gebruikten om de screening te houden. De twee rijen eindigden allebei vlak voor de poort dus daar was echt de grootste kans op chaos. Gelukkig is alles goed gegaan en hadden we om 11 uur zelfs alle vrouwen en kinderen gescreend! Helaas is het niet gelukt om alle mannen te screenen, maar we zullen nog heel veel screenings houden, zodat iedereen gezien wordt!
Om kwart voor twaalf zaten we weer in de landrovers en reden we, uitgezwaaid door minstens 20 kinderen, terug naar het schip. Iedereen in de auto was uitgeput, maar heel blij dat alles goed was gegaan. Zelfs het weer was het grootste gedeelte van de tijd goed: het was de hele tijd bewolkt en het heeft maar een half uur echt hard geregend, verder was het droog en niet te warm.
We kwamen aan bij het schip toen de lunch net afgelopen was, maar er was nog eten voor ons. We hadden allemaal honger! En het was heerlijk om gewoon even te zitten en niets te doen... Helaas moest ik wel weer aan het werk die middag, althans dat dacht ik. Maar toen ik in de Laundryroom kwam keek mijn workleader me eens aan en zei toen dat ik de middag ook wel vrij mocht nemen. Een kwartier later lag ik heerlijk in mijn bedje met m'n oordopjes in en merkte ik helemaal niets meer...