Busy again

En alweer een nieuw blog! Deze wordt waarschijnlijk ietsje langer dan de vorige blogs, want ik heb heel veel gedaan!
Ik was vrij op vrijdag, dus ik had me opgegeven voor twee van de Mercyministries (de mercyministries zijn de projecten die we hier doen in weeshuizen, scholen en gevangenissen bijvoorbeeld). 's Ochtends ben ik naar de School for the deaf geweest, een school voor 200 dove kinderen, vlak bij de haven. We hebben geknutseld met een klas van 25 kinderen in de leeftijd van 10 to 12 jaar. Toen we het lokaal binnenkwamen wilden alle kinderen onze handen schudden en allemaal hadden ze een brede glimlach op hun gezicht! We hebben eerst naamkaartjes gemaakt met de kinderen; ze kregen allemaal een oranje papiertje waar ze eerst een sticker op mochten plakken en daarna moesten ze hun naam erop schrijven. We hebben de kaartjes mee teruggenomen naar het schip om ze te plastificeren en volgende week krijgen de kinderen hun kaartje weer terug. Na het naamkaartje hebben we kleurplaten uitgedeeld die samen het verhaal van Mercyships vertellen. Terwijl die 25 kinderen aan het kleuren waren, had de rest van de school pauze. En al die kinderen vonden dat groepje blanken natuurlijk heel interessant, dus ben ik met twee anderen naar de binnenplaats gegaan. Alle 175 kinderen wilden ons gebarentaal leren! We hadden een boekje met plaatjes uit het klaslokaal meegenomen en steeds als we een plaatje aanwezen deden de kinderen het gebaar voor. We kregen ook allemaal een naam in gebarentaal: de eerste letter van onze naam uitgebeeld naast een opvallend kenmerk in ons gezicht.
Ik was van plan om 's middags naar de School for the blind te gaan, maar dat ging helaas niet door omdat we geen vervoer hadden... Toen ben ik naar het Hope Center gegaan, waar ik nog niet geweest was sinds de patiënten daar zijn. Het was superleuk! Maar het is een raar idee, het Hope Center is in een vleugel van het Ignace Deen hospital, waar ik dinsdagavond heen ben geweest. Het Hope Center is helemaal opgeknapt, het is schoon en zo gezellig! Maar op 100 meter afstand, in hetzelfde gebouw, is het smerig en heerst er zo'n andere sfeer!
We hebben de kinderen een verhaal verteld en daarna hebben we met ze geknutseld. De meeste kinderen die nu in het Hope Center zijn, zijn orthopedische patiëntjes uit Sierra Leone, wat betekent dat ze allemaal één of twee benen in het gips hebben en Engels spreken. Het eerste belemmert ze absoluut niet bij het spelen, ze hobbelen allemaal enthousiast rond en klimmen op je schoot! Het tweede zorgt er bovendien voor dat we prima met elkaar kunnen communiceren. Een meisje van een jaar of tien begon na het knutselen mijn haar te vlechten. Ze heeft vier hele dunne vlechtjes gevlochten boven mijn linkeroor, helaas hadden we toen geen tijd meer, anders had ze beslist ál mijn haar gevlochten! Ik vond het jammer dat we weer weg moesten en het meisje dat mijn haar aan het vlechten was vond dat ook, maar we hebben afscheid genomen met een knuffel en daarna bleef ze maar naar me zwaaien, met een hele brede glimlach op haar gezicht :)
's Avonds ben ik met een aantal mensen naar de Obamabar geweest, een heel gezellig houten restaurantgeval gebouwd op palen boven de zee. Wat wil je nog meer? :) De verlichting was ook heel sfeervol, er hingen een paar peertjes aan het plafond en eentje daarvan viel voortdurend een paar minuten uit en was dan weer een paar minuten aan... Maar na een uur ofzo viel plotseling al het licht uit! Eventjes was het stikdonker, maar onze ogen raakten al snel aan het donker gewend. Dat we wat konden zien kwam ook doordat een van de peertjes ontploft was en nu in brand stond! En dat ontplofte peertje was natuurlijk net het peertje achter de bar, bij de drankvoorraad... Dat was opzich al gevaarlijk natuurlijk, maar de hele Obamabar is van hout en het plafond is van riet... Maar gelukkig kreeg het personeel de vlammen snel uit met een doek en even later ging zelfs het licht weer aan! Eind goed al goed :)
Om tien uur moesten we helaas toch echt weer terug naar het schip, want de avondklok gaat om half 11 in. Toevallig kwamen we een MercyShips auto tegen toen we terugliepen en konden we een lift krijgen. Zes van ons, waaronder ik, stapten in de auto maar de andere vier wilden liever lopen. Geen probleem, behalve dat Rox, die wilde lopen, mijn badge in haar tas had en ik in de auto zat. En ik had m'n badge nodig om het schip op te komen... We waren twee minuten voor half 11 terug bij het schip en ik heb uitgelegd waarom ik mijn badge niet had. Gelukkig was het geen groot probleem en toen ik uitlegde dat Rox een kamergenote was mocht ik zelfs naar m'n cabin en hoefde ik niet bij de receptie te wachten. Een half uurtje later had ik mijn badge terug en alles leek in orde. Leek... Want ergens rond half 2, toen mijn hele cabin in diepe rust was, werd er plotseling op de deur gebonkt. Het bleek dat een van mijn kamergenotes en ik onze badges niet goed ingescand hadden ofzo, wat er nou precies was is me nog steeds niet helemaal duidelijk. In ieder geval moest de nachtwaker checken of we wel op het schip waren. Iedereen werd natuurlijk wakker van het gebonk en het daaropvolgende gepraat. Maar nadat de nachtwaker ervan overtuigd was dat we binnen waren konden we weer gaan slapen en werd ik niet meer gestoord totdat een kamergenote om 7 uur 's ochtends opstond om te gaan rennen. En een kamergenote om 8 uur 's ochtends opstond om te gaan werken. En er om 9 uur 's ochtends mensen binnenkwamen om een verjaardagsliedje te zingen voor een andere kamergenote. Maarja, that's life :)

Gisteren, op zaterdag, ben ik voor de vierde keer naar het baby rescue center geweest. Dat blijft gewoon superleuk! En het is heerlijk ontspannend om op een veranda te zitten ergens op een berg met een prachtig uitzicht en een schattige baby te knuffelen :)