Januari

De afgelopen twee weken heb ik elke dag gedacht, hm, eigenlijk zou ik weer een blog moeten schrijven. Het probleem is dat ik dat alleen maar dacht, ik ging er nooit eens echt mee aan de slag. Ik heb het ook best druk gehad dus jullie moeten het me maar vergeven!
In m'n vorige blog heb ik beloofd om deze keer wat meer over m'n werk te schrijven. Mijn werk is niet zo bijzonder dus op zich is er niet zoveel over te vertellen, maar zo nu en dan gebeurd er toch wel iets. We hebben de afgelopen maand geloof ik geen enkele dag gehad dat het hele team werkte, omdat er voortdurend mensen op vakantie waren, (m'n baas kwam getrouwd terug) ziek waren of een vrije dag hadden. Op sommige dagen misten we zelfs drie of vier mensen! Het was dus wat harder werken voor de rest van ons maar we worden steeds sneller dus dat was geen probleem.
Ik ben een aantal niet zo plezierige verrassingen tegen gekomen tijdens m'n werk, die varieerden van een dikke kakkerlak onder een prullenbak tot een wc die niet doorspoelde nadat iemand een grote boodschap had gedaan... Verder moest ik ook een keer achter de wasmachines in de laundryroom kruipen om daar schoon te maken. Een klein iemand moest dat doen omdat er amper ruimte was maar zelfs ik kon me haast niet bewegen. En de machines waren gewoon aan, dus het was er warm en lawaaierig. Maarja, dat hoort erbij. Ik vind m'n werk nog steeds leuk gelukkig :)

Ik kom tegenwoordig regelmatig in het Hope Center, ik probeer om elke week een keertje te gaan. Ik leer de patiënten daar nu steeds beter kennen en ik vind het echt geweldig om m'n middag of avond daar door te brengen. Ik doe spelletjes met de kinderen, knutselwerkjes met de moeders of knuffel de baby's. Er is een klein baby'tje dat een hazenlip heeft maar ook een hartprobleem. We kunnen haar niet helpen, het enige wat we kunnen doen is zorgen dat ze genoeg te eten krijgt. Ze doet mee aan het Infant Feeding Program, maar daar moet ze mee stoppen als het schip weggaat uit Guinee. Dat is iets waar ik het best wel moeilijk mee heb gehad de afgelopen tijd. Er is helaas niets aan te doen, we kunnen alleen voor haar bidden.

Een tijdje geleden ben ik eindelijk weer eens naar Lazare's orphanage geweest. In september ben ik daar een keertje geweest maar daarna nooit meer. Steeds wilde ik iets anders doen of was ik te laat met opgeven. Maar vorige week is het eindelijk gelukt! Ik heb een paar uur lang met peuters en kleuters gespeeld en kennis gemaakt met een Amerikaanse vrijwilligster die net als ik een tussenjaar doet, maar dan in Lazare's orphanage.
Een van de peuters, een meisje van drie jaar, had zuurstofgebrek tijdens haar geboorte en daardoor kan ze niet lopen. Kón ze niet lopen. Toen ik haar in september voor het eerst zag, moest ze altijd gedragen worden maar inmiddels kan ze al lopen met een looprekje! Elke vrijdag komt ze op het schip om te oefenen en ze gaat hard vooruit!
Ik heb me een paar weken geleden opgegeven voor "Befriend a patient". Je krijgt dan een patiënt toegewezen waar je op bezoek kunt gaan, zodat het wat minder saai is voor die patiënt. Mijn patiënte is een 40-jarige VVF lady en ze is zo'n schat! Ze is superklein zodat ik me groot voel als ik bij haar op bezoek ben. Ze spreekt Susu en maar een heel klein beetje Frans dus communicatie is een beetje lastig maar we begrijpen elkaar toch best wel. Ik leer nu een beetje Susu :) Als ik bij haar op bezoek ben doen we vaak een spelletje (bijvoorbeeld Jenga) of we tekenen. Ze heeft mijn nagels ook al een paar keer gelakt. Afgelopen dinsdag heeft ze haar tweede operatie gehad, omdat de eerste operatie niet goed is gegaan. Het is nog niet duidelijk of de tweede operatie wel goed is gegaan maar ik hoop het zo voor haar!
Ik ben heel blij dat ik nu meer contact heb met de patiënten dan eerder in de fieldservice. Ik zie en hoor nu meer heftige dingen maar ik zie ook zoveel mooie dingen! Elke patiënt heeft zo'n bijzonder verhaal! Het maakt me heel verdrietig als ik de mensen zie die we niet kunnen helpen, zoals mijn kleine baby'tje in het Hope Center maar als ik dan het verhaal hoor van een jongen die tegen alle verwachting in zijn bacteriële meningitis heeft overleefd en nu heel goed hersteld en straks naar huis kan en een normaal leven kan leiden dan weet ik dat we hier toch op de goede plek zijn en dan ben ik zo dankbaar!

Ik kom nu elke week in het Ignace Deen hospital en dat blijft heftig. Soms is het heel gezellig, zoals die keer dat ik ging overgooien met ballonnen met drie kinderen die niet heel erg ziek waren. We hebben zoveel lol gehad! Maar er is daar ook een jongetje dat er elke keer als ik er kom weer slechter uitziet. Een paar weken geleden kon hij nog op een bank zitten en een beetje rondlopen maar afgelopen dinsdag lag hij op z'n bed met een bebloede prop watten in zijn mond. Ik vraag me af of hij nog leeft als ik komende dinsdag terugkom.

En dan nog heel wat anders: ik heb weer een paar operaties gezien! De eerste operatie was een hazenlip operatie bij een tweejarig jongetje. Tijdens de operatie kreeg ik een heleboel uitleg over hazenlippen en wat ze nou precies doen tijdens zo'n operatie. Dat was heel interessant! De operatie die ik daarna gezien heb was de verwijdering van een heel grote tumor. Toen ik binnenkwam was de operatie al twee uur bezig en ik had geen idee waar ik naar keek! Ik zag een grote bloederige bult... Toen ik wat beter keek zag ik een oor boven de bult dus toen wist ik dat ik naar een tumor op de zijkant van het hoofd keek! De tumor werd gewogen nadat hij losgehaald was en hij bleek 800 gram te wegen! Inmiddels heb ik de vrouw bij wie de tumor verwijderd is al een paar keer ontmoet in het Hope Center en het gaat heel goed met haar!
Ter afsluiting van mijn dagje in de operatiekamers heb ik nog een paar staaroperaties gezien. Ik had geen enkel probleem met naar die bloederige tumor kijken maar die staaroperaties maakten dat ik me niet zo prettig voelde! Mesjes in ogen... Brrr!


Ik wil iedereen die me een kerstkaartje heeft gestuurd nog even bedanken, alle kaartjes hangen op m'n kast of aan m'n muur!