Ignace Deen Hospital

Nu eens een keer geen vrolijk, enthousiast blog. Over het algemeen ben ik heel blij dat ik hier ben en geniet ik met volle teugen, maar zo nu en dan maak ik dingen mee die zo aangrijpend zijn dat ik het liefst in huilen uit wil barsten.
Als ik dit schrijf, ben ik net een half uurtje terug van het Ignace Deen hospital, een van de plaatselijke ziekenhuizen. We zijn er heen geweest met een groepje van zes mensen om met de kinderen te spelen. We hadden kleurplaten, materiaal om armbandjes mee te maken en ballonnen mee, en een van de crewmembers had zijn viool meegenomen.
Toen we aankwamen in het ziekenhuis was het buiten al donker en in de gangen van het ziekenhuis deed het licht het niet. In het licht van de lampen op de ziekenzalen kon ik zien dat er plassen water en hoopjes ondefinieerbare troep op de vloer lagen. Bovendien hing er een ongelofelijk smerige lucht en kon ik het ongedierte over de muren zien lopen. Er waren vier zaaltjes waar kinderen op lagen, voornamelijk baby's, peuters en kleuters. We waren vantevoren al gewaarschuwd om niet op de bedden te gaan zitten, want de lakens worden nooit gewassen dus wie weet wat voor enge ziektes je kunt krijgen door dat aan te raken. En daar liggen dan zieke en voor vanalles vatbare kindertjes op... We deelden kleurplaten en potloden uit, wat de moeders haast nog leuker vonden dan de kinderen. Ik weet niet goed wat ik hier nu nog meer over moet schrijven, het was aan de ene kant heel leuk om te doen, om die kindertjes en hun moeders een beetje blij te kunnen maken, maar al die kindertjes waren ziek en ik vraag me af hoe ze ooit beter kunnen worden in een plaats als dat! Ik was nog geen vijf minuten op een van de zaaltjes toen plotseling overal het licht uitging. Dat was blijkbaar heel normaal, want iemand stak gewoon een kaarsje aan en een van de vrouwen haalde haar mobieltje tevoorschijn om zichzelf en haar kind bij te lichten bij het kleuren. Na een half uur ging het licht weer aan. Gelukkig maar dat er niemand aan de beademing of hartbewaking lag! Maar dat soort apparatuur is vast helemaal niet aanwezig...
Het was gezellig, de moeders kletsten en lachten wat, maar de sfeer was zo gelaten, er was geen hoop! De sfeer in het hospitaal op het schip is zo anders! Op het schip komen mensen met de vreselijkste aandoeningen; enorme tumoren, noma, compleet vergroeide benen, noem maar op. Mercyships brengt Hope&Healing voor deze mensen, ze krijgen een nieuwe kans, een beter leven.
Maar wat kunnen we het jongetje met aids bieden, of het kleine meisje dat maar buikpijn blijft houden? Een kleurplaat en een ballon... Dat maakt de kinderen even blij, het leidt ze even af van het ziek-zijn, maar meer kunnen we niet doen!

In een van de zaaltjes lagen twee baby's. Een van die baby's, Masila, was nog maar vier maanden oud. Ik weet niet wat voor ziekte ze heeft. Vlak voordat we weggingen, kwam er een zuster langs bij Masila om haar een injectie te geven. Ze had een bakje bij zich met een naald, een prop watten en pleisters enzo. Ik geloof dat de oorspronkelijke kleur van het bakje groen was, maar er zaten zoveel bruine vlekken op dat ik daar niet zeker van ben. Als wij terug zijn op het schip steriliseren we de potloden waar de kinderen mee getekend hebben voordat we ze nog een keer meenemen maar in het Ignace Deen Hospital wordt niets gesteriliseerd! En kleine, zwakke Masila kreeg een naald in haar armpje gestoken terwijl ze op het bed lag en haar moeder haar beentjes stil hield. Geen knuffel, geen troostende woorden, niets. Ik kon haar nog steeds horen huilen toen we het ziekenhuis uitliepen...