Weer een drukke week

Ik woon nu al twee maanden aan boord, twee maanden en vier dagen om precies te zijn! Tijd gaat hier zo snel, het lijkt eigenlijk alsof ik hier veel korter ben! Er is nu alweer een week voorbij gegaan zonder dat ik tijd heb gehad om een blog te schrijven, dus ik zal nu maar proberen om het een beetje goed te maken.
Afgelopen weekend had ik op zaterdag naar het baby rescue center willen gaan, een plaats waar te vondeling gelegde baby'tjes opgevangen worden. Ze worden er goed verzorgd en voor adoptie opgegeven. Helaas ging het bezoek aan het rescue center niet door vanwege de onrust in de stad. Er waren demonstraties en het was te gevaarlijk om de stad in te gaan. Ik heb de zaterdag toen maar gebruikt om lekker uit te rusten. Het was de eerste keer sinds ik hier ben, dat ik een hele dag niets heb gedaan!
Zondag en maandag moest ik werken maar dinsdag heb ik vrij gevraagd. Ik wilde graag weer helpen bij een screening. Ik ben naar een eyescreening geweest en het was al m'n vijfde screening! Geen screening is hetzelfde en er gebeuren altijd dingen die me heel blij maken, maar ook altijd dingen waar ik om zou willen huilen. We moeten zoveel mensen wegsturen! Ik stond dinsdag op een plaats waar ik afgewezen mensen de uitgang moest wijzen. Iedereen die langs me kwam was dus afgewezen. Een man die compleet blind was aan één oog maar nog kon zien met zijn andere oog, kwam naar me toe en bleef maar op zijn blinde oog wijzen en me smeken hem toch te helpen. MercyShips doet staaroperaties en had hem dus in principe kunnen helpen, maar hij was afgewezen omdat hij maar blind was aan één oog. We helpen eerst de mensen die blind zijn aan twee ogen, omdat het zoveel meer verschil maakt om iemand die helemaal blind is zijn zicht terug te geven dan om iemand die blind is aan één oog te opereren. Maar probeer dat maar eens uit te leggen aan iemand die nu voor het eerst in zijn leven de kans krijgt met zijn blinde oog naar een oogarts te gaan...
Gelukkig gebeuren er ook altijd hele mooie dingen en er is altijd wel een schattige baby die ik eventjes mag knuffelen. Bij een van de dentalscreenings viel er zelfs een baby'tje in slaap in mijn armen!
Woensdag- en donderdagochtend had ik een "equipping to serve" training. Tijdens die training werd ons een heleboel verteld over het leven op het schip, de geschiedenis van MercyShips, hoe je geestelijk en lichamelijk gezond kunt blijven hier, wat we nou eigenlijk allemaal precies doen, zowel op het schip als aan land. Veel dingen wist ik al, maar ik heb toch wel weer een boel nieuwe dingen geleerd. En het is altijd handig om sommige dingen vaker te horen, zeker als het veiligheid betreft.
Vrijdag begon de Ship Holiday, een driedaags weekend waarin de meeste crew members vrij zijn. De meeste, want in het hospital moeten natuurlijk altijd verplegers zijn en de crew wil eigenlijk ook wel eten in het weekend, dus er moeten ook mensen aan het werk in de galley en diningroom. En zelfs in het weekend wordt het schip smerig, dus er moet ook altijd iemand uit de housekeeping aan het werk. Afgelopen vrijdag moest ik werken. Ik had zelf aangeboden om tijdens de Ship holiday te werken, omdat ik dinsdag naar de eyescreening ging. De dayworkers waren vrijdag niet vrij (op zaterdag en zondag zijn ze wel altijd vrij, in de housekeeping althans). Ik moest dus leiding geven aan zes dayworkers. Meteen toen ik de laundryroom binnenkwam hadden ze al een vraag voor me: krijgen we vandaag wel ontbijt? Normaal ontbijten de dayworkers altijd om 10 uur in de diningroom, maar in het weekend staat er geen ontbijt klaar... Nadat ik iedereen een dek had aangewezen om schoon te maken (wel gevraagd of ze het ermee eens waren hoor) en pastor Jean gebeden had (Jean is een van de dayworkers en ik weet niet of hij echt pastor is, maar we noemen hem altijd zo en hij bidt vaak en doet regelmatig onze devotions na de lunch), ben ik naar de diningroom gegaan om ontbijt voor de dayworkers te regelen. Toen dat eenmaal geregeld was, hebben we een paar uur hard gewerkt met z'n zevenen om het schip schoon te krijgen. Het ging allemaal goed, behalve dat een van de wasmachines opeens kapot ging (geen idee wat er mis was, maar wij hadden het niet gedaan!) en tijdens de lunchpauze werd ik opgepiept omdat de deur van een van de drogers eraf was gevallen... Alweer niet onze schuld, maar mijn baas keek toch niet zo blij toen hij op z'n vrije dagje aan die machines moest gaan zitten prutsen... Om twee uur waren we klaar met werken en kon ik de dayworkers naar huis sturen. Toen was het weekend ook voor mij begonnen.
Ik wilde zaterdag weer naar Lazare's orphanage gaan, maar op vrijdagmiddag zag ik dat dat bezoek gecancelled was omdat heel veel mensen de Ship holiday gebruikten om wat verder weg te gaan. Er waren dus niet genoeg mensen om een bezoek te brengen aan het weeshuis. Ik stond als tweede op de wachtlijst voor het baby rescue center en omdat er een aantal mensen niet meer meewilden, kon ik naar het rescue center. Het was minstens een uur rijden, over goede en minder goede wegen. En ik blijf het knap vinden hoe onze chauffeurs de weg onthouden! We rijden werkelijk waar altijd goed!
In het rescue center wonen op het moment 12 baby's, de jongste is nog maar vijf weken oud. Ik heb twee uur lang die jongste baby vastgehouden. Ze was heel vrolijk en wakker maar na een tijdje viel ze vrij plotseling in slaap. Het ene moment was ze nog druk aan het bewegen, het volgende moment lag haar hoofdje tegen mijn schouder en sliep ze... En ze bleef slapen totdat een van de verzorgsters haar van me overnam om haar te verschonen. Daarna kreeg ik haar weer terug en mocht ik haar de fles geven. Ik vond het helemaal niet leuk toen we weer terug moesten naar het schip!
Vanochtend ben ik naar de ward service geweest, een soort van kerkdienst in het hospital. Er waren stoelen klaargezet in een van de ziekenzalen en de patiënten konden vanuit hun bed meeluisteren. Er werd veel geklapt, gedanst en gezongen op z'n afrikaans, het was superleuk! Er was een korte preek door een van de dayworkers. Het was allemaal erg afrikaans, behalve dat de hele dienst maar een uur duurde! Maar veel van de patiënten zijn natuurlijk erg zwak.
De rest van de dag gebruik ik nu om lekker uit te rusten, want morgen moet ik weer aan het werk... :)